Η απεργία πείνας και δίψας του κρατούμενου Βασίλη Δημάκη, αναδεικνύει για μία ακόμα φορά τον άσκοπα τιμωρητικό χαρακτήρα του σωφρονιστικού μας συστήματος.

Η σύγχρονη, ανθρωπιστική αντίληψη πρόληψης και αντιμετώπισης των εγκλημάτων επιβάλλει τη στέρηση της ελευθερίας για ποινικά αδικήματα ως τη μόνη ποινή που πρέπει να επιβάλλεται σ’ έναν εγκληματία. Όμως ο κάθε εγκληματίας έχει, ασφαλώς, μία σερά άλλων δικαιωμάτων μέσα στη φυλακή, όπως οι ελεύθεροι πολίτες, κι ένα απ’ αυτά είναι το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Ο ίδιος ο Δημάκης έχει δημοσιοποιήσει τη σοβαρή προσπάθεια που κάνει για να ξεφύγει από την προηγούμενη ζωή του και απόδειξη αυτής της προσπάθειας είναι ότι αποφοίτησε με άριστα από το  σχολείο των φυλακών και εισάχθηκε, δεύτερος πανελλαδικά ανάμεσα στους μαθητές εσπερινών λυκείων, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η δικαιοσύνη και η πολιτεία ευρύτερα, πρέπει να εξαντλήσουν τη μέγιστη δυνατή επιείκεια στο πλαίσιο της νομιμότητας ώστε να δώσει μία ευκαιρία στον κρατούμενο Δημάκη να μορφωθεί με τη φυσική του παρουσία στη διαδικασία της εκπαίδευσής του. Το επιβάλλουν οι αρχές του ανθρωπισμού και της επανένταξης των εγκληματιών στην κοινωνία.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.