● «Ενοχλήστε τους», λέει το τελευταίο διαφημιστικό σποτ του ΜέΡΑ25-Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά. Τι βλέπετε μέχρι τώρα, καταφέρνετε να «ενοχλήσετε»;

Το ότι ενοχλούμε είναι το μόνο σίγουρο. Από τις μηνύσεις ολιγαρχών και τους αποκλεισμούς μας από τα ΜΜΕ τους, μέχρι και την απαγόρευση εισόδου του γραμματέα μας από τη Γερμανία λόγω της στήριξής μας στον αγώνα του λαού της Παλαιστίνης, δεν υπάρχει άλλο κόμμα που να έχει ενοχλήσει τόσο το σύστημα. Αυτή η ενόχληση, στην οποία δεν είναι συνηθισμένοι, τους αναγκάζει να ρίξουν τις μάσκες τους και να αποκαλύψουν στους πολίτες τα πραγματικά συμφέροντα που κρύβουν από πίσω. Ελπίζω να μας εμπιστευτούν οι ψηφοφόροι και να μας στείλουν να κάνουμε αυτή τη σημαντική δουλειά και στις Βρυξέλλες.

● Σηκώσατε ψηλά το θέμα της Παλαιστίνης και του «κυνηγιού μαγισσών» που έχει εξαπολυθεί στην Ε.Ε. στο όνομα δήθεν της αποτροπής του «αντισημιτισμού». Εχει γίνει ορατό στην κοινή γνώμη, σας το αναγνωρίζουν;

Εκτός Ελλάδας, ναι. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, το MERA25 Γερμανίας και ο Γιάνης Βαρουφάκης θεωρούνται αναντικατάστατες φωνές στον αγώνα για την Παλαιστίνη και για την προάσπιση των βασικών ελευθεριών (π.χ. του Τύπου, του λόγου) που βάλλονται για να προστατευθεί το γενοκτονικό καθεστώς του Ισραήλ. Στην Ελλάδα, ενώ έχουμε δώσει αντίστοιχες μάχες, η προβολή μας είναι πολύ μικρότερη. Παρ’ όλα αυτά, έχουμε εισπράξει ένα κύμα συμπαράστασης και από την παλαιστινιακή κοινότητα και από συμπολίτες μας που δεν δέχονται την εμπλοκή της Ευρώπης και της Ελλάδας στη γενοκτονία στο όνομά τους.

● Απευθύνεστε πρωτίστως στους αριστερούς ψηφοφόρους, που βρίσκονται και σε αμηχανία και σε σύγχυση, με δεδομένο τον κατακερματισμό στον χώρο. Πώς απαντάτε στην αγωνία τους αν η ψήφος τους στο ΜέΡΑ25 στις ευρωεκλογές είναι χρήσιμη;

Η συμμετοχή του ΜέΡΑ25-Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά στην επόμενη Ευρωβουλή θα ξεκλειδώσει ένα σημαντικό πολιτικό πεδίο για τη χώρα μας. Το ΜέΡΑ25-Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά είμαστε το μόνο κόμμα που είναι αναπόσπαστο κομμάτι ενός μεγαλύτερου, πανευρωπαϊκού εγχειρήματος, η δύναμη του οποίου δεν μετριέται μόνο εντός των συνόρων της Ελλάδας. Αυτό που κάνουμε εδώ συμβαίνει συγχρόνως πανευρωπαϊκά, όπου μέλη του DiEM25, των ΜΕRΑ25 Γερμανίας και Ιταλίας και οι σύμμαχοί μας στην Ιρλανδία Κλερ Ντέιλι και Μικ Γουάλας δίνουν ακριβώς την ίδια μάχη με εμάς, με ακριβώς τα ίδια πολιτικά προτάγματα, διαμορφώνοντας έτσι ένα ισχυρό πανευρωπαϊκό μέτωπο. Η είσοδός μας στην Ευρωβουλή δεν θα αναδείξει απλά έναν ευρωβουλευτή, αλλά θα προσθέσει και από την Ελλάδα μια φωνή στο Ευρωκοινοβούλιο που θα έρθει να προστεθεί σε αυτό το μέτωπο.

● Είστε νέος άνθρωπος, και υποθέτουμε ότι ως υποψήφιος απευθύνεστε περισσότερο σε ανθρώπους της γενιάς σας. Ποιες είναι οι αγωνίες τους; Υπάρχουν ερωτήματά τους που δυσκολεύεστε να απαντήσετε;

Δεν υπάρχει κάποιο σημαντικό χάσμα ανάμεσα στις ανησυχίες της νεολαίας και της υπόλοιπης κοινωνίας. Οι νέοι πλήττονται από την έλλειψη προσιτής στέγης, την ακρίβεια και γενικότερα την αίσθηση ότι ζουν σε μια χώρα όπου είτε θα την εγκαταλείψουν για να ακολουθήσουν τα όνειρά τους ή θα τα θυσιάσουν για να μείνουν. Ολα αυτά μπορούν να απαντηθούν εύκολα: θα αρχίσουν όλα να αλλάζουν τη στιγμή που θα ξαναπιστέψουμε ότι η αλλαγή αυτή είναι εφικτή.

Πάντα με ενοχλούσε ο υποβιβασμός των νέων σε δικιά τους πολιτική κατηγορία, κάτι που σε μια βαθιά πατριαρχική κοινωνία σαν τη δικιά μας ισοδυναμεί με το να σε βάζουν να κάτσεις στο «παιδικό τραπέζι». Είναι ένας έμμεσος τρόπος να περιθωριοποιήσεις τη νεολαία και τα δίκαια αιτήματά της. Στο κάτω κάτω, αν είναι να υποβιβάσουμε κάποια ηλικιακή ομάδα, ίσως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε με αυτή που έριξε τη χώρα μας στα βράχια.

● Τελικά, αλλάζει αυτή η Ε.Ε. ή τη θεωρείτε απλώς ένα «ηχείο» μεγέθυνσης της φωνής και της καταγγελίας σας;

Το θέμα δεν είναι αν αλλάζει – όλα αλλάζουν, ακόμα και η Γαλλία του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄. Το ερώτημα είναι: Πώς; Εχω την ατυχία να έχω περάσει τα τελευταία 8 χρόνια της ζωής μου κυρίως στις Βρυξέλλες. Λέω την ατυχία, διότι εκεί πήγα θέλοντας να συνεισφέρω στο ευρωπαϊκό εγχείρημα που πίστευα τότε ότι στόχο είχε την κοινή ευημερία όλων των λαών της Ευρώπης. Παραδέχομαι ότι ήμουν αφελής. Από τότε όμως έμαθα κάποια πράγματα.

Εμαθα ότι η Ε.Ε. θα αντιμετωπίζει πάντα ως ξένο σώμα οποιονδήποτε προσπαθήσει να αλλάξει το status quo. Εμαθα ότι η Ε.Ε. έχει, γεωπολιτικά, γίνει υποχείριο των ΗΠΑ και έχει καταλήξει τεχνολογικά και οικονομικά (και κινδυνεύει και κοινωνικά, λόγω της ανόδου της Ακροδεξιάς) παρωχημένη. Αυτά, παρότι είχε πολλαπλές ευκαιρίες να αλλάξει κατεύθυνση: να επενδύσει στους πολίτες και τη φύση της, αντί στις πολυεθνικές και στους ολιγάρχες. Να ακολουθήσει τον δρόμο της διπλωματίας και της ειρήνης αντί του πολέμου και της γενοκτονίας. Να ακούσει την αγανάκτηση των πολιτών της αντί να τους παγιδεύει σε ένα ψεύτικο δίπολο ανάμεσα στο ακραίο κέντρο και την άβυσσο του φασισμού.

Αυτή η Ε.Ε., λοιπόν, δεν μεταρρυθμίζεται. Τα συμφέροντα που αντιπροσωπεύει είναι βαθιά ριζωμένα στο σκληρωτικό της σύστημα. Η σύγκρουση μαζί της όμως είναι υποχρέωση και το κυριότερο προαπαιτούμενο για να μεγεθυνθεί η απήχηση ενός πανευρωπαϊκού κινήματος που θα απαιτεί τη ριζική ανατροπή της Ε.Ε. και την αντικατάστασή της με μια πραγματική ένωση, των λαών, όχι των μεγάλων συμφερόντων.