Με την υπ΄αριθ. 1029/8/18/13.11.2020 απόφαση του Αρχηγού της Ελληνικής Αστυνομίας, με τίτλο «Δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις» (Β΄ 5046/14.11.2020) θεσπίσθηκε η απαγόρευση όλων των δημόσιων υπαίθριων συναθροίσεων στο σύνολο της Επικράτειας, στις οποίες συμμετέχουν τέσσερα ή περισσότερα άτομα, από τις 15 Νοεμβρίου 2020 και ώρα 6.00 π.μ. έως και τις 18 Νοεμβρίου 2020 ώρα 9.00 μ.μ. και προβλέφθηκε, σε περίπτωση παραβάσεως της εν λόγω απαγορεύσεως, η επιβολή προστίμων στους διοργανωτές και συμμετέχοντες σε συναθροίσεις, με προφανή στόχο τις συγκεντρώσεις για την Επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Με σεβασμό στην αναγκαιότητα της απόδοσης τιμής στην Εξέγερση του Πολυτεχνείου που είναι κορυφαίο σημείο για την ανατροπής της Χούντας, αλλά και με σεβασμό για το ρόλο που διαδραμάτισαν οι δημόσιες συναθροίσεις , όχι μόνο ως ατομικό δικαίωμα, αλλά και ως παράγοντας στην ιστορική εξέλιξη της Ελλάδας ( Σύνταγμα, αποτροπή κατάληψης της Δυτικής Μακεδονίας από το Βουλγάρικο φασισμό, Κυπριακό, 1-1-4 κ.λπ) , το ΜέΡΑ25 αντέδρασε στην αντισυνταγματική αυτή απόφαση νομικά και κινηματικά.
Η κινηματικά με την πορεία του Γραμματέα και των Βουλευτών του ΜέΡΑ25, που κατέληξε στην πολύωρη ομηρεία τους από εκατοντάδες αστυνομικούς. Νομικά με κατάθεση,στις 16.11.2020, αίτησης ακύρωσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Μετά παρέλευση είκοσι μηνών από τη συζήτηση της υπόθεσης , καθυστέρηση που θα είχε στείλει το μέσο δικαστή εκτός Σώματος, καταργήθηκε η δίκη για την αίτηση ακύρωσης του ΜέΡΑ25 και του Γραμματέα του Γιάνη Βαρουφάκη, αλλά και η παρόμοια αίτηση ακύρωσης της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου , με τις υπ΄αριθμούς 1755-1756/2022 αποφάσεις της Ολομέλειας του ΣτΕ.
Με τις αποφάσεις αυτές το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι η προσβαλλόμενη απόφαση, η οποία ίσχυε κατά τον χρόνο ασκήσεως της κρινομένης αιτήσεως (16.11.2020), ήταν περιορισμένης χρονικής ισχύος έως την 18.11.2020 και ώρα 9.00 μ.μ. και, επομένως, κατά τον χρόνο συζητήσεως της αιτήσεως (15.1.2021) είχε παύσει να ισχύει.
Ως προς το ανωτέρω ζήτημα μειοψήφησαν ένας Αντιπρόεδρος, έξι Σύμβουλοι και μία Πάρεδρος, οι οποίοι διατύπωσαν την εξής γνώμη: Υπό το φως των άρθρων 20 παρ. 1 και 95 του Συντάγματος, δεν είναι ανεκτή η δημιουργία κατηγορίας (πέραν των κυβερνητικών πράξεων) διοικητικών πράξεων, οι οποίες, παρά την επίδειξη πάσης επιμέλειας από τον ενδιαφερόμενο και την τήρηση των δικονομικών προϋποθέσεων για την πρόοδο της δίκης, διαφεύγουν του ευθέος ή παρεμπίπτοντος δικαστικού ελέγχου, καίτοι εφαρμόζονται. Συνεπώς, και εφόσον, προδήλως, δεν χωρεί εφαρμογή της παρ. 3 του άρθρου 32 του π.δ. 18/1989, δικαιολογείται συνέχιση της δίκης με αντικείμενο κανονιστική πράξη περιορισμένης χρονικής ισχύος επιβολής υποχρέωσης/περιορισμού επ’ απειλή κυρώσεων, η οποία έχει παύσει να ισχύει κατά τον χρόνο εκδικάσεως της υποθέσεως, εφόσον ο αιτών ισχυρισθεί και αποδείξει ότι η εν λόγω πράξη, την οποία παραδεκτώς έχει προσβάλει με αίτηση, έχει ενδιαμέσως εφαρμοσθεί και ότι ο με άλλο τρόπο ευθύς ή παρεμπίπτων δικαστικός της έλεγχος είναι δυσχερώς επιτεύξιμος, λόγω και του ισχύοντος δικονομικού πλαισίου που δεν προβλέπει δυνατότητα κατ’ ουσίαν εκδικάσεως της υποθέσεως εντός συντόμου χρονικού διαστήματος. Και τούτο ισχύει, ιδίως, όταν η εφαρμογή της δεν έχει επιφέρει στον ίδιο περιουσιακή ζημία (ή προφανή ηθική βλάβη), καθώς και όταν για την εφαρμογή της δεν απαιτήθηκε η έκδοση ατομικών διοικητικών πράξεων, ώστε, για λόγους ανεξάρτητους από την δικονομική επιμέλεια του κατ’ αρχήν μετ’ εννόμου συμφέροντος αιτούντος, ο παρεμπίπτων δικαστικός έλεγχος της κανονιστικής πράξης είναι μη επιτεύξιμος. Και οπωσδήποτε δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ήταν πάντως στην ευχέρεια του αιτούντος να επιτύχει την έκδοση ατομικής διοικητικής πράξεως κυρώσεως σε βάρος του με την παραβίαση της επιβαλλόμενης με την αμφισβητούμενη κανονιστική πράξη υποχρεώσεως. Και τούτο, διότι η έννομη τάξη δεν ανέχεται εκδοχή, υπό την οποία η απόλαυση του δικαιώματος δικαστικής προστασίας από αμφισβητούμενη κανονιστική πράξη μπορεί να επιτευχθεί μόνον με την επίδειξη μη σύννομης συμπεριφοράς εκ μέρους του κατά τα λοιπά παραδεκτώς ασκούντος την αίτηση αιτούντος.
Επίσης, απορρίφθηκαν οι ισχυρισμοί για συνέχιση της δίκης, δεδομένου ότι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο εκδόθηκε απόφαση του Αρχηγού της ΕΛΑΣ (στηριογμένη , όπως και η προσβαλλόμενη στο άρθρο 68 της από 23.2.2020 ΠΝΠ) που απαγόρευσε συγκεντρώσεις για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, ούτε ότι με τον ίδιο τρόπο θα ήταν δυνατό να απαγορεύονται στο διηνεκές δημόσιες συγκεντρώσεις. Για το ζήτημα αυτό η ιδιαίτερα ισχυρή μειοψηφία του ΣτΕ δέχτηκε ότι με την απόρριψη της συνέχισης της δίκης αποδεικνύεται ο κίνδυνος διαφυγής της εν προκειμένω προσβαλλόμενης διοικητικής (μη κυβερνητικής) πράξεως από οποιονδήποτε δικαστικό έλεγχο, ευθύ ή παρεμπίπτοντα, που θα μπορούσαν οι ίδιοι να επιδιώξουν, παρ’ όλη την επίδειξη εκ μέρους τους πάσης επιμέλειας και τήρησης των κρίσιμων δικονομικών προϋποθέσεων, πρέπει να γίνουν δεκτοί. Ούτε, τέλος, μπορεί να απορριφθεί εν προκειμένω ισχυρισμός περί υπάρξεως ιδιαιτέρου εννόμου συμφέροντος για τη συνέχιση της δίκης εκ του λόγου ότι έχει ήδη εκδοθεί δικαστική απόφαση της Επιτροπής Αναστολών, η οποία έκρινε επί αιτήματος προσωρινής δικαστικής προστασίας των αιτούντων. Και τούτο, διότι με την εν λόγω απόφαση η Επιτροπή Αναστολών δεν διέλαβε σκέψη σε σχέση με τη νομιμότητα της προσβαλλόμενης απόφασης. Ενόψει των ανωτέρω, κατά την μειοψηφούσα αυτή γνώμη, δεν συντρέχει περίπτωση καταργήσεως της δίκη.
Με λίγα λόγια το Συμβούλιο της Επικρατείας, με τρόπο οριακό, επέλεξε να μην εισέλθει στην ουσία της υπόθεσης, καταλήγοντας σε μία νομιμοφανή αρνησιδικία.
Ταυτόχρονα με τις αποφάσεις αυτές ιδρύεται , με τρόπο μη ανεκτό Συνταγματικά, μια νέα κατηγορία μη ελέγξιμων από τη Δικαστική Εξουσία πράξεων , όπου με πρόσχημα το περιορισμένο χρόνο ισχύος τους, αφού κατά το χρόνο ισχύος τους δεν υπάρχει δυνατότητα κρίσης του φυσικού Δικαστή, παρά την άκρα επιμέλεια του προσφεύγοντος, κατά το χρόνο της εκδίκασής τους έχει παρέλθει ο χρόνος ισχύος τους.
Επιβεβαιώνονται, λοιπόν, οι εκτιμήσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΜέΡΑ25, για τη μετατροπή της Ελλάδας σε μεταδημοκρατία , όπου εμπεδώνεται το αντιδημοκρατικό δόγμα της πειθάρχησης σε αντίθεση με τη δημοκρατική απαίτηση για δικαιοσύνη, αφού με διάφορα προσχήματα οι αυθαιρεσίες της Εκτελεστικής Εξουσίας δεν υπάρχει τρόπος να τύχουν αποτελεσματικού ελέγχου από τη Δικαστική Εξουσία.
Σαράντος Θεοδωροπουλος, δικηγόρος, μέλος ΚΕ ΜέΡΑ25
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
