Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 το κύριο μέλημα της νέας κυβέρνησης του αντιμνημονιακού ακόμα τότε ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αλλαγή της πλήρους δυστοπικής πολιτικής των πρώτων δύο μνημονίων του ΠΑΣΟΚ (Κινήματος Αλλαγής πλέον) και της ΝΔ.
Αντίστοιχα, το πρώτο μέλημα του ΠΑΣΟΚ ή Κινήματος Αλλαγής και της ΝΔ ήταν με κάθε τρόπο αφενός η παρεμπόδιση αυτής της απαραίτητης για τη χώρα αλλαγής κι αφετέρου η διατήρηση των κεκτημένων των πρώτων δύο μνημονίων για να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση και βεβαίως για την καλύτερη δυνατή εξυπηρέτηση των “σωτήρων” μας και αφεντικών τους, δηλαδή τις γαλλογερμανικές τράπεζες.
Ποια κεκτημένα; Αυτά που ίσως κάποια στιγμή πάρουν το δρόμο της δικαιοσύνης (όπως τα σκάνδαλα της NOVARTIS και των υπέρογκων δαπανών υγείας εν γένει, της ΕΛΣΤΑΤ, των εξοπλιστικών και τόσο πολλών άλλων) σκανδάλων σίγουρα καταδικασμένων στη συνείδηση του κόσμου μέσω της λαϊκής ρήσης: “Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι”.
Μετά το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 και το απογοητευτικό, για τον νέο, μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, 62% του ΟΧΙ, υπογράφηκε το τρίτο μνημόνιο ως απόρροια της αποτυχημένης λογικής των πρώτων δύο μνημονίων, το οποίο, για να μην παραδεχτούν την αποτυχία της πολιτικής τους, ΔΝΤ, ΕΕ, Έλληνες και Ευρωπαίοι πολιτικοί, το χρεώνουν στην 6μηνη “καθυστέρηση” της διαπραγμάτευσης.
Εντέλει το τρίτο μνημόνιο έγινε πραγματικότητα και οι “μεταρρυθμίσεις” που προέβλεπε ήταν στην ίδια βάση και λογική των προηγούμενων: περικοπές, ξεπούλημα και πάλι περικοπές, ξεπούλημα.
Το ερώτημα που εύλογα τίθεται λοιπόν είναι το πώς καταφέρνουν να διαφωνούν (;) όταν ΠΑΣΟΚ (1ο μνημόνιο), ΝΔ / ΠΑΣΟΚ (2ο μνημόνιο) και νέος ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ (3ο μνημόνιο) με τις προτροπές των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ και των πολιτικά νεκρών Σημίτη και Καραμανλή, είτε οδήγησαν με τις πολιτικές τους προς την μνημονιακή κατεύθυνση την Ελλάδα, είτε έβαλαν την υπογραφή τους σε κάτι κοινό (μνημόνιο), όντας το ένα αποτέλεσμα του άλλου, σε τρείς διαφορετικές περιόδους. Παράνοια; Ναι παράνοια.
Η λύση; Ξανά μαζί στους δρόμους πιο ενωμένοι και αποφασισμένοι από ποτέ αλλά αυτή τη φορά πιο φανατικά, πιο ευρωπαϊκά, πιο διεθνικά. Τα μνημόνια αποτελούν πραγματικότητα πλέον για τη χώρα μέχρι το 2060 όπως και αν αυτά ονομαστούν στο μέλλον (επιτροπεία, ενισχυμένη επιτροπεία κτλ) αλλά επιπλέον απαιτείται η ανυπακοή για να μη γίνουν άλλη μία φρικτή συνήθεια στην καθημερινότητά μας, για να καταφέρουμε στο τέλος την ανατροπή τους με λογική, επιμονή, συναισθηματική νοημοσύνη και αγωνιστικότητα.
του Δημήτρη Λιάπη, μέλους του Συμβουλίου του DiEM25 Ελλάδας
(φωτο Jo Di Graphics)
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
