Ενώ το ελληνικό MeToo έχει ξεκινήσει δυναμικά, προτρέποντας πολλά θύματα να βρουν τη δύναμη και να βγουν να μιλήσουν για τα προσωπικά τους βιώματα, από την άλλη το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια το οποίο έχει τεθεί στη δημόσια συζήτηση με τα ΜΜΕ να δίνουν χώρο μόνο σε οργανώσεις που υπερασπίζονται το νομοσχέδιο, αφήνοντας έξω από τη συζήτηση κάθε αντίθετη άποψη, γινόμαστε για άλλη μια φορά μάρτυρες μιας ακόμη γυναικοκτονίας που έλαβε χώρα στην περιοχή του Βόλου. Για την οποία πάλι θα ακούσουμε ότι ο δολοφόνος είχε ψυχολογικά προβλήματα (σύμφωνα με την κατάθεση του ίδιου), ότι όπλισε το χέρι του η αγάπη και όλοι αυτοί οι γνωστοί χαρακτηρισμοί που συναντάμε στα αστυνομικά ρεπορτάζ, προσπαθώντας να ξεπλύνουν την γυναικοκτονία -γιατί περί ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑΣ πρόκειται- δίνοντας έτσι με τον τρόπο τους για άλλη μια φορά άλλοθι, καταφέρνουν να “ξεπλένουν” τον δράστη στη κοινή γνώμη.
Σε μια κοινωνία που είναι βαθιά πατριαρχική, διαπιστώνουμε συνεχώς την υπεροχή της πατριαρχικής κυριαρχίας, ΔΥΣΤΥΧΩΣ πολλές φορές και από τις ίδιες γυναίκες απέναντι σε άλλες γυναίκες και θηλυκότητες (εσωτερικευμένος μισογυνισμός). Με αυτόν το τρόπο συντηρείται συνεχώς τόσο η κουλτούρα αυτή όπως επίσης και αυτή του βιασμού και του σεξισμού! Σε αυτήν λοιπόν την κοινωνία, όπου το πλήθος των γυναικών και των θηλυκοτήτων έρχονται αντιμέτωπες με απόψεις που υποστηρίζουν ότι αυτό που ωθεί τον δράστη να ασκήσει βία, είτε σωματική, λεκτική, ή πολλές φορές δολοφονική είναι το θύμα που προκαλεί με την συμπεριφορά του ή το ντύσιμο του. Ενώ στην πραγματικότητα αυτό που τον ωθεί είναι η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ!Ο θύτης μάλλον έχει το “αλάθητο του Πάπα”! Η γυναικοκτονία που έλαβε χώρα στο Βόλο έρχεται για να επιβεβαιώσει ότι η συνεπιμέλεια θα ήταν το λιγότερο μια εγκληματική απόφαση, καθώς στερεί και το τελευταίο νομικό εργαλείο από τις μητέρες εκείνες που προσπαθούν να προστατέψουν τόσο τον ίδιο τους τον εαυτό όσο και τα παιδιά τους. Τόσο εκείνες όσο και τα παιδιά τους αναγκάζονται να έρχονται σε επαφή με τον κακοποιητή τους, που τις περισσότερες φορές μπορεί να γίνει και ο δολοφόνος τους! Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια θα έχει ως αποτέλεσμα μεγάλο πλήθος μητέρων, οι οποίες στέκονται ευάλωτες απέναντι στους βασανιστές που σαν σύγχρονοι Pater Famiglias, όπως και στο παρελθόν καταλήγουν να έχουν το λόγο ακόμη και για την ίδια τους τη ζωή. Η επικείμενη συνεπιμέλεια αφήνει πλήρως εκτεθειμένες και αβοήθητες τις γυναίκες, αλλά και τα παιδιά που υποτίθεται ότι για αυτά νοιάζονται όσοι είναι υπέρ του νομοσχεδίου.
Όσον αφορά τους κρατικούς θεσμούς και την Δικαιοσύνη, δεν είναι η πρώτη φορά που μόνο άμεσα ΔΕΝ ενεργούν (η συγκεκριμένη μητέρα μάλιστα είχε ζητήσει τη λήψη δικαστικών μέτρων από τον δολοφόνο της). Αλλά και σε άλλες περιπτώσεις τείνει ΝΑ ΜΗΝ ενεργεί όσο άμεσα θα έπρεπε, όπως για παράδειγμα την περίοδο της πανδημίας όπου τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας αυξήθηκαν δραματικά, πολλά θύματα ενώ πήγαν για να καταθέσουν την καταγγελία τους, απωθήθηκαν συστηματικά από τις αρχές. Αυτή η καθυστέρηση απέβη μοιραία για τα θύματα! Είναι γεγονός ότι οι κρατικοί Θεσμοί δεν βρίσκονται σε θέση να αντιληφθούν και να προστατέψουν τα θύματα.
Ως Νεολαία ΜέΡΑ25, δηλώνουμε αμετάκλητα ΌΧΙ στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια, βρισκόμαστε δίπλα και υποστηρίζουμε κάθε θύμα που δέχεται οποιαδήποτε μορφή βίας! Κρίνουμε ως απαραίτητο να αναδιαρθρωθούν και να εκσυγχρονιστούν οι θεσμοί έτσι ώστε να γίνουν επαρκείς και αποτελεσματικοί. Πρέπει να εξαλείψουμε αυτές τις παθογένειες που μας κρατάνε κάτω σαν βαρίδια για να προχωρήσουμε! Τα όπλα μας είναι η γυναικεία αλληλεγγύη! Όσο αφήνουμε τέτοιες συμπεριφορές ατιμώρητες και όσο εμείς οι ίδιες γυναίκες και θηλυκότητες δεν είμαστε αλληλέγγυες η μια προς την άλλη, τόσο η πατριαρχία, η κουλτούρα του σεξισμού και του βιασμού αλλά και η κουλτούρα της ΛΟΑΤΚΙ φοβίας θα βρίσκουν χώρο και θα αναπαράγονται!
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
