Κυριακή, 6 Δεκεμβρίου 2020, 12 χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Ξημερώνει.

Η ατμόσφαιρα είναι βαριά, καθώς η σημερινή μέρα δεν θα τιμηθεί όπως της αρμόζει, λόγω της πρωτοφανούς κρίσης του κορονοΐου. Θαρρεί κανείς πως, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να τιμήσει τη μνήμη του Αλέξη, αφήνοντας ένα λουλούδι στο σημείο όπου συνέβη το μοιραίο εκείνο βράδυ το ατύχημα, στα Εξάρχεια. Αλλά όχι. Τρόμος και συνάμα ρίγη είναι η πρώτη αντίδραση του οργανισμού, όταν συνειδητοποιεί πως οι μόνοι άνθρωποι που θα μπορούν να παρευρεθούν στο σημείο αυτό, είναι οι ίδιοι οι δολοφόνοι του.

Χθες είδαμε πράγματα φρικτά, τα οποία όμως δυστυχώς όλοι λίγο πολύ περιμέναμε (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλαμε). Κόσμος καθημερινός, απλός, τηρώντας όλα τα υγειονομικά μέτρα, ένιωσε την ανάγκη να κάνει το χρέος του και να αφήσει ένα λουλούδι.. Αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις δεν επετεύχθη.. είτε οι ίδιοι απομακρύνθηκαν, είτε συλλήφθησαν..

Προσαγωγές, συλλήψεις, επεισόδια, κυνηγητά ανθρώπων μέσα σε πολυκατοικίες, ρίψη χημικών, ένα παιδί έπαθε κρίση επιλειψιας ενώ είχε προσαχθεί στη ΓΑΔΑ και για τα ΜΜΕ δεν συνέβη τίποτα. Σήμερα είδαμε εικόνες και συμπεριφορές που δεν αρμόζουν σε μια τέτοια ημέρα.

Αν πρέπει να μας διδάξει κάτι αυτή η μέρα, είναι πως τα λουλούδια έχουν δύναμη. Γιατί όπως και οι εξεγέρσεις, ξανανθίζουν.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.