Αρθρο του Σεραφείμ Σεφεριάδη, αναδημοσίευση από το Documento 

Τι να κάνουµε; Η συζήτηση περί «κεντροαριστεράς» µάς έχει πλέον –όχι µόνο µιντιακά– επιβληθεί. Καθ’ οδόν προς την απαιτούµενη ανασκευή πρέπει όµως να αντισταθούµε στην αφελή αναπαραγωγή των όρων διεξαγωγής της. Αν αυτό δεν γίνει, θα έχουµε µια ακόµη νίκη των αδίστακτων φαύλων της τρέχουσας εξουσίας (που, όσο «ιντελεκτουέλ» προσωπικό και αν καταφέρουν να εκµαυλίσουν, φαύλοι και αδίστακτοι θα παραµείνουν). Μου έρχεται τώρα δα στον νου η απάντηση που είχε δώσει ο Χαρίλαος Φλωράκης –πολλά χρόνια πριν– όταν τον ρώτησαν: «Καλά, δεν πρέπει να επιδιώκουµε το µικρότερο κακό;». Και είχε πει, «ναι, αλλά υπάρχει και το ρηµάδι το καλό».

Στις περιστάσεις που σήµερα διεξάγεται η συζήτηση, ούτε καν την αναζήτηση αυτού του «µικρότερου κακού» δεν πληροί. Οχι γιατί δεν το θέλουν οι «κεντροαριστεροί φωστήρες», αλλά γιατί δεν το µπορούν – µε συνέπεια, βέβαια, ούτε να επιδιώκουν ούτε και να επιθυµούν τη σχετική ανάλυση (χώρια που είναι και η έρµη η καριέρα τους, το περιούσιο φαίνεσθαι ακόµα και ερήµην του είναι). ∆ιότι, στις µέρες µας, που ο καπιταλισµός διαλύει το σύµπαν (παγκόσµια τυχοδιωκτική κερδοσκοπία, εξοντωτικοί πόλεµοι, κλιµατική καταστροφή κ.λπ.), ακόµη κι αυτό το «µικρότερο κακό» του Χαρίλαου προϋποθέτει ορίζοντα για το «ρηµάδι το καλό» στον εδώ και τώρα χρόνο: προϋποθέτει άµεσο-µεταβατικό πολιτικό λόγο και αιτήµατα (λ.χ. κατάργηση του καρτέλ ενέργειας), έλλογα επεξεργασµένη στρατηγική κινηµατικής κλιµάκωσης (λ.χ. όχι απλές «ντουφεκιές στον αέρα»), ρήξεις µε όραµα και σχέδιο για την άλλη µέρα (λ.χ. θεσµούς για τη δηµοκρατική συµµετοχή των εργαζοµένων στον σχεδιασµό και στη λειτουργία της οικονοµίας)· όλα αυτά δηλαδή που συνιστούν την Αριστερά, αυτά ακριβώς που όλες οι συνιστώσες της διαβόητης «κεντροαριστεράς» –διαπρύσιων φορέων και προποµπών της τοξικότητας ΤΙΝΑ– πασχίζουν να µας πείσουν ότι ούτε χρειάζονται ούτε και είναι δυνατά.

Οι επώνυµοι βολεµένοι, οι επίτιµοι και οµότιµοι πολιτευτές και «διανοούµενοι» µπορούν να επινοούν ρηχές αναλύσεις και αφηγήµατα που –ως να µην έφτανε ο κυρίαρχος µιντιακός ορυµαγδός– έτι περαιτέρω παραλύουν και αποκαρδιώνουν τα λαϊκά στρώµατα. Οµως καθώς «ο µήνας δεν βγαίνει», οι πρακτικές τους εξακολουθούν να εκθρέφουν την απανταχού ακροδεξιά του ανορθολογισµού και του µίσους. Ακόµη και οι όροι αυτής της συζήτησης περί «κεντροαριστεράς» –της παράταξης-πλάνης που, όπως έγραψα σε πρόσφατο κείµενο βάναυσα αντιποιείται ρηµατικά µοτίβα, σύµβολα και πρακτικές της Αριστεράς– ακόµη και αυτή η συζήτηση εκθρέφει την ακροδεξιά. Πόσος ακόµη χρόνος πολιτικής άνοιας χρειάζεται για να γίνει αυτό αντιληπτό;

Συµπέρασµα: Ας αφήσουµε κατά µέρος όλο αυτό το θλιβερό πολιτικό προσωπικό που –από το βράδυ του δηµοψηφίσµατος του 2015– τροφοδοτεί µε την ανεπάρκειά του τη νεοφιλελεύθερη αντίδραση µε τα αξιακά και γεωπολιτικά της συνεπαγόµενα (της γενοκτονίας στη Γάζα συµπεριλαµβανοµένης). Οχι µόνο αντίπαλο δέος στον εσµό της κερδοσκοπικής ιδιωτικοποίησης των πάντων δεν είναι όλοι αυτοί οι «αριστεροί» που δεν είναι αριστεροί (αυτό ακριβώς, άλλωστε, θα πει «κεντροαριστερά»)· είναι –το ακριβώς αντίθετο– οι µείζονες στυλοβάτες του καταστρεπτικού εγχειρήµατος της εξουσίας. Ο συνωστισµός τους για ένα τραπέζι στις συστηµικές δεξιώσεις καθόλου δεν µας αφορά, όσο µιντιακό χρόνο και αν καταφέρουν να αποσπάσουν. Το θέµα είναι αλλού: θα καταφέρουµε επιτέλους να µιλήσουµε σοβαρά για το πώς πρέπει να πορευτεί η κανονική Αριστερά; Αυτή που επιδιώκει κατάλυση της εκµεταλλευτικής σχέσης;

—–

Ο Σεραφείµ Ι. Σεφεριάδης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήµης στο Πάντειο Πανεπιστήµιο, life member στο Πανεπιστήµιο του Cambridge (CLH) και διευθυντής του Εργαστηρίου Συγκρουσιακής Πολιτικής, µέλος της ΠΓ του ΜέΡΑ25

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.