«Ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος περνάω 15ωρα στη Βουλή ακούγοντας 55 φορές τον ίδιο λόγο σε παραλλαγές! Ολοι λένε τα ίδια, πλέκοντας το εγκώμιο του αρχηγού και εγγράφοντας υποθήκη για να πάρουν γενική γραμματεία ή υφυπουργείο αργότερα. Κόλαση!»
Γιώργος Βουδικλάρης, Δημοσιογράφος, σκηνοθέτης και μεταφραστής
Ο Κλέων Γρηγοριάδης συνδυάζει μερικές σπάνιες αρετές. Λαμπρός ηθοποιός, φέρει στη σκηνή μια αλήθεια άμα τη εμφανίσει. Ακέραιος χαρακτήρας, δεν μπορεί να ξεφύγει από μια επώδυνη ειλικρίνεια που συχνά αγγίζει τον αυτοσαρκασμό. Ευθύτατος άνθρωπος, με παρρησία και θάρρος, πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με τα κοινά και «από έδρας» και μάλιστα βουλευτικής.
Για αρκετούς η απρόσμενη εμπλοκή του με την πολιτική μοιάζει να έφερε στη Βουλή αξίες που έλειπαν. Ούτως ή άλλως η οικογένειά του, παρότι προερχόμενοι από «φεουδάρχες» όπως συνηθίζει να λέει ο πατέρας του (ο γνωστός γιατρός και επί χρόνια δήμαρχος Ν. Ηρακλείου, Γιώργος Γρηγοριάδης) και με περιουσία, φέρει και περιουσία δημοκρατικών αγώνων και μάλιστα με κάθε κόστος.
● Πώς σου προέκυψε πρώτη φορά η τέχνη;
Ο πατέρας μου συλλέγει πίνακες. Δεν νομίζω ότι είναι σημαντικό να είσαι από καλλιτεχνική οικογένεια. Αν συμβαίνει, είναι γιατί μεγαλώνεις σε ένα περιβάλλον όπου έρχεσαι πολύ νωρίς σε επαφή με την τέχνη. Ποτέ δεν πίστευα ότι κάποιος είναι γεννημένος ηθοποιός. Από 18 χρονών μέχρι σήμερα, 36 χρόνια μετά, σκέφτομαι, δίχως ίχνος σεμνότητας, ότι αφού κατάφερα εγώ να γίνω ηθοποιός, μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε. Ηξερα ότι πιο ακατάλληλος από μένα δύσκολα θα βρεθεί.
● Γιατί το λες αυτό;
Γιατί δεν στρωνόμουν ποτέ να μελετήσω και φοβόμουν πάρα πολύ την έκθεση. Οταν πήγα στο Θέατρο Τέχνης, είχαμε δώσει περίπου τετρακόσιοι. Περάσαμε εννέα. Εγώ πήγα στην υποκριτική νομίζοντας ότι θα μπορέσω να την αντιπαρέλθω, αρκεί να μην έχω στόμφο. Ετσι σκεφτόμουν τότε.
Κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι ο Πέτρος Φιλιππίδης ήταν ο πολύ σπουδαίος ηθοποιός – είχε διαφορά από όλους μας στην τάξη. Διαχειρίστηκε ωστόσο το ταλέντο του, τολμώ να πω, όχι με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά ήταν σπουδαίος και παραμένει εν δυνάμει. Αυτά είναι τα ερωτήματα: Αν κάποιος διαχειριστεί το ταλέντο του με γνώμονα το ταμείο, χάνεται το πρώτο; Οχι. Παραμένει εκεί και κοιμάται.
● Θυμάμαι μια σπουδαία θεατρική στιγμή που σε έκανε διάσημο στους θεατρόφιλους πριν από το ευρύ κοινό: «Σαν Ελληνας» του Στίβεν Μπέρκοφ.
Για μένα ήταν μία από τις δύο πιο σημαντικές παραστάσεις που έχω πάρει μέρος. Η άλλη ήταν οι «Δαίμονες» του Λαρς Νορέν, σε σκηνοθεσία Μαστοράκη. Πολύ μεγάλη τύχη! Η πορεία μου ως ηθοποιού δεν ήταν καθόλου politically correct. Ούτε ως διάσημος το έκανα σωστά, ούτε ως θεατρικός ηθοποιός της προκοπής. Εκανα πάντα ό,τι μου κάπνιζε. Αλλοι, που έχουν κάνει πολύ καλύτερες επιλογές, δεν ευτύχησαν να παίξουν σε τέτοιες παραστάσεις.
Το πιο σημαντικό πράγμα που συνέβη στη ζωή μου ήταν που γνώρισα τον Τάσο Μπαντή. Γνώρισα και άλλους σημαντικούς σκηνοθέτες, αλλά ο Μπαντής με καθόρισε. Κατά τη γνώμη μου ο σπουδαιότερος σκηνοθέτης που συνεργάστηκα είναι ο Νίκος Μαστοράκης. Εχει ένα θείο, μοναδικό χάρισμα που δεν έχω ξαναδεί σε κανέναν άλλον.
● Ανατρέχοντας στο δελτίο ειδήσεων του Mega την εποχή του δημοψηφίσματος το ’15, παρακολούθησα τον διασυρμό στον οποίον υπέβαλες τη Μαρία Σαράφογλου. Πώς το ένιωσες τότε;
Υπήρχε ένα κλίμα ότι ο ελληνικός λαός δεν δικαιούται να επιλέξει τη ρήξη με τους δανειστές του. Είδα πολύ έντονα ότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί στη χώρα. Αυτό με κινητοποίησε, ένιωσα για πρώτη φορά ότι θέλω να πάρω θέση, ότι πρέπει να το κάνω, ειδικά αφού είμαι γνωστός. Αλλά δεν είχα βήμα. Το αναζήτησα. Για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου πήρα τηλέφωνο διευθυντές ειδήσεων. Ολοι μου έλεγαν γνωρίζοντας την άποψή μου: Συγγνώμη, θα χάσω τη δουλειά μου. Είχα απογοητευτεί, έλεγα ότι το σύστημα είναι αρκετά έξυπνο και δεν θα μου δώσει την ευκαιρία. Αν δεν ήταν η Σαράφογλου και ήταν η Τρέμη, ποτέ δεν θα με είχαν πάρει τηλέφωνο – ήξεραν ότι θα μπλέξουν.
● Και έκαναν το λάθος.
Το έκαναν. Κι εγώ έπαιξα τον ιστορικό μου ρόλο: κάποιος έπρεπε να το κάνει. Αλλά δεν θεωρώ ότι έκανα κάτι ηρωικό ή σπουδαίο. Ξέρεις τι θεωρώ; Οτι εξέφρασα το «άι σιχτίρ!» ενός ολόκληρου λαού με τα ίδια λόγια που θα το έλεγε! Αγανάκτησα με τον γκεμπελισμό της ιδιωτικής τηλεόρασης την ίδια μέρα με όλους τους υπόλοιπους Ελληνες.
Πέντε χρόνια μετά δεν υπάρχει καμία μέρα που να μη με σταματήσει κάποιος στο δρόμο, συνήθως κάτω των 30, να μου πει: Συγχαρητήρια γι’ αυτό που κάνατε τότε. Το 38% από αυτούς μου λένε: Εγώ «Ναι» ψήφισα, αλλά μπράβο σας! Ακόμα και αυτοί που ψήφισαν «Ναι» είχαν αγανακτήσει… Ουσιαστικά το «Οχι» ήταν η απάντηση στην ιδιωτική τηλεόραση, όχι στο ερώτημα του δημοψηφίσματος.
● Για να αποφασίσεις να εμπλακείς ενεργά, τι μεσολάβησε;
Ο Βαρουφάκης. Ενας άνθρωπος πολύ ικανός στο να σε παρασύρει. Σκέφτηκα ότι ένας άνθρωπος με τέτοιες ικανότητες, με τη δυνατότητα να περνάει σαν βασιλιάς στο καπιταλιστικό αστικό περιβάλλον, τα έχει αφήσει όλα κι έχει δοθεί στον αγώνα σαν να μην είχε άλλη επιλογή.
● Ποιος είναι λοιπόν ο Βαρουφάκης;
Είναι ένας άνθρωπος πολύ γοητευτικός, ενδιαφέρων, πολυσχιδής. Εχει τη δυναμική να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων στη χώρα μου και ίσως και στην ήπειρό μου. Είναι ανιδιοτελής, έντιμος, τρομακτικά αξιοπρεπής. Εκφράζει πολιτικά την αντίσταση του καιρού μας και του λαού μας. Φυσικά δεν είναι τέλειος. Ομως δεν συμβιβάζεται με τη συνθηκολόγηση. Αυτό είναι ασυγχώρητο, τον κάνει τεράστιο εχθρό του συστήματος. Γι’ αυτό έχει υποστεί τεράστια δαιμονοποίηση. Αυτή θα βασιστεί στα τρωτά σου, πάντα έτσι γίνεται – δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς τρωτά.
Συχνά είναι ανταγωνιστικός σαν μικρό παιδί – όταν οδηγάμε μηχανές, μπορεί τα πράγματα να γίνουν επικίνδυνα! Και είναι ακατάβλητος. Εφτιαξε ένα κίνημα πανευρωπαϊκό που πήρε ενάμισι εκατομμύριο ψήφους και στην Ελλάδα κατάφερε και μπήκε στη Βουλή, γιατί 224.000 ψηφοφόροι είπαν: Οχι, δεν πιστεύω αυτά που λένε γι’ αυτόν. Είναι δύσκολο να είσαι πολιτικός και να μη γίνεσαι βρομόσκυλο, να μη βάζεις νερό στο κρασί σου, να μη σε συνεπαίρνει η εξουσία.
● Πάντως σε σένα σίγουρα κατάφερε να κάνει σημαντικές αλλαγές. Οι επιλογές σου στην καλλιτεχνική σου ζωή επί της ουσίας είναι αντίθετες από αυτή, που είναι εξαιρετικά δύσκολη.
Εχεις δίκιο απόλυτο. Επέλεγα πάντα την εύκολη λύση στη ζωή, να αράζω. Επαψα να το θέλω. Αρνιόμουν να συμμετέχω γιατί το θεωρούσα μάταιο κόπο, γιατί η ανθρωπότητα δεν είναι ώριμη για τέτοια βήματα. Πίστευα αυτά που έλεγε το ΚΚΕ: όταν ωριμάσουν οι συνθήκες. Δεν είναι έτσι. Οι συνθήκες ωριμάζουν τώρα και μετά δεν ωριμάζουν για εκατό χρόνια!
Οταν γνώρισα τον Βαρουφάκη, του είπα: «Δεν θέλω να μπλέξω με την πολιτική». Απάντησε: «Πιστεύω ότι κάνεις λάθος, υποτιμάς τον ελληνικό λαό, πάντα επέλεγε σωστά από αυτά που του έδιναν και τον πρόδιδαν οι ηγεσίες του. Αν βρεθεί μια ηγεσία αντάξια των περιστάσεων, θα τη στηρίξει». Οταν του λέω: «Είναι ανάγκη να λέμε όλα αυτά για το μεταναστευτικό, για τους Τούρκους; Χάνουμε όλες τις ψήφους!». «Ναι», απαντάει, «είναι απόλυτη ανάγκη. Γιατί θα πρέπει να σε ψηφίσουν ξέροντας ότι τους οδηγείς να φάνε από κοινό τσουκάλι στο Σύνταγμα για κάνα δυο χρόνια. Δεν θα είναι διατεθειμένοι να το κάνουν, αν δεν τους έχεις πει όλη την αλήθεια από την αρχή. Δεν θα σε υποστηρίξουν και δεν θα μπορείς να κάνεις καμία ρήξη…» Αυτό το εκτιμώ απεριόριστα.
Στην πρώτη συνέντευξη που έδωσα στο ραδιόφωνο, είχα πει: «Ελπίζω να μη βγω». «Τι λέτε, δεν θέλετε να βγείτε βουλευτής και ζητάτε την ψήφο του λαού για να μην βγείτε;» μου είπαν. Κι απάντησα: «Μα γι’ αυτό μας επέλεξε ο Βαρουφάκης. Διάλεξε αυτούς που δεν ήθελαν να είναι βουλευτές!». Είναι μια παλιοδουλειά αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει, πρέπει να το αντιμετωπίζεις σαν να λερώθηκες.
● Ο Κολτές είχε πει ότι οι μετανάστες είναι η ελπίδα της Γαλλίας απέναντι στην ηλιθιότητα, γιατί οι επιμειξίες είναι που διασώζουν την ευφυΐα.
Θαυμάσιο. Αλλά ο κόσμος πολλά δεν ξέρει. Είναι παραπληροφορημένος. Δεν ξέρει ότι οι μετανάστες κινητοποιούν την οικονομία. Μιλάω με ωμά καπιταλιστικούς όρους: είναι παρατηρημένο ότι όλα τα μεγέθη βελτιώνονται. Η κατανάλωση, οι επενδύσεις – όπου υπάρχουν μετανάστες, υπάρχουν επενδύσεις.
● Ποια είναι η καθημερινότητά σου από τη στιγμή που βρέθηκες στη Βουλή;
Είναι εφιαλτική Σαν να πηγαίνεις Νηπιαγωγείο στα 55 σου! Καταρχάς δεν ήξερα καν τι είναι επιτροπές, νομοσχέδιο, διαβούλευση – δεν ήξερα τίποτα. Εγινα κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, που σημαίνει ότι πρέπει να τα παίζεις όλα αυτά στα δάχτυλα! Στο θέατρο και στην τηλεόραση εκπροσωπείς τον εαυτό σου. Αν είσαι ασυνεπής, αν παίξεις χάλια, αν χάσεις τα λόγια σου, αυτά εκθέτουν εσένα. Στη Βουλή δεν εκπροσωπείς τον εαυτό σου. Η Ολομέλεια αρχίζει 9 το πρωί. Ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος δεν μπορώ να λείπω. Οποιος επιτεθεί στο κόμμα, στον αρχηγό, σε κάποιον βουλευτή, μόνο εγώ έχω θεσμικά το δικαίωμα να απαντήσω. Αναγκάζομαι συχνά και περνάω 15ωρα ακούγοντας 55 φορές τον ίδιο λόγο σε παραλλαγές! Ολοι λένε τα ίδια, πλέκοντας το εγκώμιο του αρχηγού και εγγράφοντας υποθήκη για να πάρουν γενική γραμματεία ή υφυπουργείο αργότερα. Κόλαση!
Και φτάνουμε στα χρήματα… Είναι πολλά. Ενας βουλευτής παίρνει 5.000 καθαρά – μετά από τόσα μνημόνια! Αν βάλεις και τις επιτροπές, μπορεί να φτάσεις και 6.500 ή 7.000 κάθε μήνα. Τίθενται αμέσως κάποια ηθικά διλήμματα. Τι θα συμβεί με αυτά τα λεφτά; Υπάρχει κάτι στην ανθρώπινη φύση πολύ ρυπαρό: ο άνθρωπος γίνεται αμέσως ένα με τα νέα δεδομένα. Οταν πάρεις για 3 μήνες 6.000, μετά θεωρείς ότι σου αξίζουν και πρέπει να τα παίρνεις. Συμβαίνει σε κάθε άνθρωπο, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Πρέπει να θυμάσαι ότι δεν το κάνεις για λεφτά. Ομως δεν δουλεύεις για να μπορείς να ζήσεις, έχεις παιδί 16μισι χρονών που θα πάει στο Πανεπιστήμιο σε λίγο… Αρχίζει μια ισορροπία τρόμου: Πόσα έχω ηθικό δικαίωμα να κρατήσω; 2.000 ευρώ; Είναι πολλά;
Και κάτι που δεν θα μάθει ποτέ ο κόσμος, αν αυτή η συνέντευξη δεν έχει μεγάλη αναγνωσιμότητα: ο Βαρουφάκης είναι ο μόνος άνθρωπος που δεν έχει κρατήσει ούτε ένα ευρώ από κοινοβουλευτική αποζημίωση. Σε τρία Πανεπιστήμια που είναι καθηγητής, είναι με άδεια άνευ αποδοχών πέντε χρόνια τώρα. Ζει από δικαιώματα βιβλίων από το εξωτερικό. Και το ελληνικό κράτος τον υπερφορολογεί γι’ αυτά τα δικαιώματα, τα οποία επαναπατρίζει, ενώ οι άλλοι βγάζουν τα λεφτά τους έξω!
● Μια δύσκολη ερώτηση: Είσαι αποφασισμένος να συνεχίσεις;
Οχι, δεν είμαι σίγουρος. Είναι πολύ κουραστικό, δεν σταματάει, μέρα-νύχτα. Πηγαίνεις στη ΛΑΡΚΟ όπου οι άνθρωποι θα απολυθούν, έχοντας δουλέψει 30 χρόνια σε συνθήκες όπου έχουν σίγουρα καρκίνο και τώρα τους πετάνε σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Πρέπει κάποιος να τους υπερασπιστεί, δεν υπάρχει κανείς. Θέλω και την καλοπέρασή μου – έχω συνηθίσει να είμαι καλοπερασάκιας. Λέω στη σύντροφό μου κάθε μέρα: αύριο θα παραιτηθώ, θα παραδώσω και την έδρα μου να είμαι κύριος και δεν θα έχει να μου πει κανένας τίποτα. Αλλά το κόμμα μου με έχει ανάγκη.
Η αιτία που μάλλον δεν θα τα παρατήσω είναι οι επόμενες γενιές. Εγώ έμπλεξα με αυτό, γιατί διέγνωσα έναν κίνδυνο που έρχεται καλπάζοντας: να είναι κυβέρνηση η Λεπέν – αν δεν ήταν η επιστολική ψήφος, θα ήταν ήδη εδώ και 3 χρόνια. Ο Σαλβίνι ήταν κυβέρνηση στην Ιταλία πριν από 6 μήνες. Στην Αυστρία είναι φασίστες, στην Κροατία ένας φασίστας που έχει καταργήσει το κοινοβούλιο εδώ και 4 μήνες με πρόσχημα τον κορονοϊό.
Η μόνη διέξοδος που αφήνεται στους λαούς, οι οποίοι πτωχοποιούνται και συνθλίβονται είναι ο ακροδεξιός λαϊκισμός. Είμαι εδώ για να μην πάει ο λαός στους φασίστες. Η μόνη εναλλακτική που τους έμεινε είναι το DiEM25. Εχει 1.500.000 ψήφους σε μια Ευρώπη 250.000.000 ψηφοφόρων – ποσοστό κάτω από 1%. Προκειμένου να μην κυβερνήσουν φασίστες και να σκοτώνουν μετανάστες στον δρόμο, θα συνεχίσω να είμαι πολιτικός.
Πηγή: efsyn.gr
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.