Η ρωμιοσύνη φτώχυνε σήμερα, αλλά τη ρωμιοσύνη ο Μίκης Θεοδωράκης την προίκισε με μία μεγάλη περιουσία που την κατέστησε περισσότερο πλούσια στο διηνεκές.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, νιώθω λίγο περίεργα σήμερα γιατί έχω τον Πάνο Τσακλόγλου απέναντί μου. Με τον Πάνο είμαστε συνάδελφοι. Φτάσαμε και στο σημείο να έχουμε και μια τέτοια μη ακαδημαϊκή αντιπαράθεση.

Αγαπητέ Πάνο, θα μου επιτρέψεις -και ελπίζω να δικαιολογείται ο ενικός- να χωρίσω αυτά που θα πω σε δύο μέρη. Το πρώτο θα προσπαθήσω να το κρατήσω σε ακαδημαϊκά πλαίσια. Είναι επτά σημεία κριτικής, αν θέλεις, πιο τεχνικής -ανακρίβειες κατ’ εμέ- που λέγονται υποστηρικτικά προς το νομοσχέδιό σας. Το δεύτερο κομμάτι θα είναι καθαρά πολιτικό. Μην το πάρεις προσωπικά.

Οι επτά ανακρίβειες –χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη αντί να μιλήσω για ψεύδος, αντί να μιλήσω για έγκλημα εναντίον της λογικής, γιατί θέλω να το κρατήσω σε ακαδημαϊκό πλαίσιο αυτό το πρώτο κομμάτι της συζήτησης- είναι οι βασικοί πυλώνες της στήριξης αυτού του νομοσχεδίου.

Ξεκινάμε με την πρώτη ανακρίβεια. Αυτό που έκανα είναι να πάρω δικές σου ομιλίες, δικές σου συνεντεύξεις στη «ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ» και αλλού, γιατί θέλω να είμαι πιστός στα δικά σου λόγια και μετά με μεγάλη χαρά θα ακούσω την απάντησή σου. Κάποια στιγμή λες -και είναι τα δικά του λόγια- ότι για κάθε ασφαλισμένο δημιουργείται ατομικός λογαριασμός, κουμπαράς, στον οποίο τοποθετούνται και επενδύονται οι καταβληθείσες εισφορές. Αντί, δηλαδή, οι εισφορές των εργαζομένων να χρηματοδοτούν τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων, αποταμιεύονται με στόχο να χρηματοδοτήσουν τις συντάξεις των ιδίων.

Θεωρώ ότι εδώ υπάρχει μία εξοικονόμηση αλήθειας. Δεν είναι ένας ατομικός κουμπαράς. Στον κουμπαρά βάζεις τα δικά σου τα λεφτά και μετά από κάποια χρόνια, κάποιους μήνες, τον ανοίγεις και τα βρίσκεις.

Και εδώ, όπως και στο προηγούμενο σύστημα, πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία οι κουμπαράδες. Το γνωρίζεις αυτό. Είναι ένας συλλογικός κουμπαράς, ακριβώς όπως ισχύει και με μία ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Η ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία χρησιμοποιεί τις εισφορές τις ασφαλιστικές αυτών που συνεισφέρουν εκείνο το μήνα, για να πληρώνει τα ασφάλιστρα κάποιου που έπαθε ατύχημα για παράδειγμα. Το μόνο που αλλάζει δεν είναι η συλλογικότητα του κουμπαρά, αλλά η κατάργηση της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων και η αποσύνδεση του τελικού μισθού από τη σύνταξη. Αυτή είναι η πρώτη ανακρίβεια.

Δεύτερη ανακρίβεια: Μιλάτε για εγγύηση μη απώλειας, συγκεκριμένα -τα δικά σου λόγια, Πάνο- «εγγύηση του Δημοσίου περί μη αρνητικών αποδόσεων», κάτι που σημαίνει ότι ο ασφαλισμένος θα λάβει κατ’ ελάχιστον επικουρική σύνταξη υπολογισμένη στη βάση της αξίας των καταβληθεισών εισφορών του σε πραγματικούς όρους.

Εδώ υπάρχουν δύο διευκρινιστικές ερωτήσεις, που, βέβαια, είναι κάτι παραπάνω από διευκρινιστικές ερωτήσεις. Το πρώτο ερώτημα είναι το εξής: Τα ποσά που θα καταβάλλουν οι εργοδότες, αυτά συνυπολογίζονται; Δεν υπάρχει μέσα στο νομοσχέδιο ή, τουλάχιστον, εγώ δεν το είδα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΑΚΛΟΓΛΟΥ (Υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων): Προφανώς.

ΓΙΑΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ (Γραμματέας του ΜέΡΑ25): Προφανώς, αλλά δεν το έχετε πει μέσα. Δεν υπάρχει μέσα. Και εσύ μπορεί να το εννοούσες Πάνο, οι επόμενοι κυβερνώντες Υπουργοί δεν ξέρω πώς θα το δουν.

Πάμε τώρα στο δεύτερο: Τι εννοείτε «σε πραγματικούς όρους»; Μία ερμηνεία είναι ότι τα χρήματα αυτά, η ελάχιστη σύνταξη που θα πάρει ο ασφαλισμένος, θα είναι τα χρήματα των εισφορών τοκιζόμενα. Το άλλο είναι να λάβετε υπόψη τον επίσημο πληθωρισμό. Είτε το ένα, όμως, είτε το άλλο, αυτή η εγγύηση της ελάχιστης επικουρικής σύνταξης θα είναι πολύ μικρότερη της διαχρονικής αξίας των εισφορών, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τα επιτόκια είναι σχεδόν μηδενικά και θα παραμείνουν ιδιαίτερα καθηλωμένα ή, τουλάχιστον, έτσι φαίνεται. Εάν χρησιμοποιήσετε, τώρα, τον επίσημο πληθωρισμό, ο Πάνος Τσακλόγλου ξέρει καλύτερα, ίσως, από οποιονδήποτε άλλο οικονομολόγο στην Ελλάδα ότι υπάρχει ταξικός πληθωρισμός -ο πληθωρισμός των φτωχότερων είναι μεγαλύτερος από τον πληθωρισμό των πλουσιότερων- από το 1998 μέχρι σήμερα. Ο υπολογισμός των πραγματικών εισφορών των φτωχών θα γίνει με έναν πληθωρισμό που δεν ανταποκρίνεται στον πραγματικό πληθωρισμό της εργατικής τάξης.

Άρα, όχι μόνο βάζετε τέλος στην αλληλεγγύη ώστε να διασφαλίζεται ένα ποσοστό επί του τελικού μισθού, αλλά και δεν προσφέρετε καμία εγγύηση -παρά τα λεγόμενα σας- για μη διαχρονικές απώλειες των κεφαλαίων που έχουν συνεισφέρει οι εργαζόμενοι και όπως λες και εσύ, αγαπητέ κύριε Υπουργέ, οι εργοδότες.

Πάμε στην τρίτη ανακρίβεια. Ατομική ευθύνη, διαφάνεια. Διαβάζω και πάλι δηλώσεις του Υπουργού. «Οι κανόνες διαφάνειας εκτείνονται από τον τρόπο επιλογής των μελών του διοικητικού συμβουλίου και του διευθύνοντος συμβούλου». Ποιοι είναι οι κανόνες επιλογής; Διαβάζοντας το νομοσχέδιο λέει ότι θα επιλέγει ο Υπουργός από κατάλογο που συντάσσουν οι διορισμένοι από τον Υπουργό. Συνεχίζω την ανάγνωση. «…μέχρι την παροχή δυνατότητας…» -αυτό είναι το ατού της διαφάνειας, σύμφωνα με τον Πάνο- «…σε όλους τους ασφαλισμένους να μπορούν να παρακολουθούν και να ελέγχουν ανά πάσα στιγμή τις συσσωρευμένες εισφορές και τις αποδόσεις των επενδύσεών τους από τον υπολογιστή ή το κινητό τους τηλέφωνο μέσω της αντίστοιχης εφαρμογής».

Ναι, είναι αλήθεια ότι θα έχεις μέσα ακόμα και από ένα app τη δυνατότητα να βλέπεις σήμερα τι ποσό προβλέπεται ότι θα πάρεις όταν θα βγεις στη σύνταξη. Αυτό δεν είναι διαφάνεια, όμως. Πού έχουν βάλει τα λεφτά τους; Θα μπορείς να ξέρεις πού τοποθετούνται τα χρήματά σου, από ποιον τοποθετούνται, ποιοι κερδίζουν από τον κίνδυνο στον οποίο εκτίθεται ο δικός σου κουμπαράς, όπως τον είπες;

Μιλάτε ακόμα για υποστήριξη και καθοδήγηση των ασφαλισμένων για την επιλογή του κατάλληλου, του πιο ταιριαστού σε αυτούς επενδυτικού προφίλ λες και είναι επενδυτές οι βιοπαλαιστές. Δεν είναι επενδυτές οι βιοπαλαιστές. Βιοπαλαιστές είναι, στους οποίους εσείς επιβάλλετε να δίνουν τις εισφορές τους σε σκοτεινούς τύπους για να τις τζογάρουν.

Τέταρτη ανακρίβεια: Διαβάζω το άρθρο 47 παράγραφος 3: «Τα περιουσιακά στοιχεία επενδύονται πρωτίστως σε ρυθμιζόμενες αγορές και το τμήμα που επενδύεται σε στοιχεία μη εισηγμένα προς διαπραγμάτευση σε ρυθμιζόμενες αγορές, παραμένει σε κάθε περίπτωση σε συνετά επίπεδα». Δηλαδή, δεν θα αγοράζουν μόνο μετοχές στο έστω και με κάποιο τρόπο ρυθμιζόμενο Χρηματιστήριο Αθηνών, αλλά θα μπορούν να αγοράζουν, για παράδειγμα, τοξικά παράγωγα. Αυτό σημαίνει «μη ρυθμιζόμενες αγορές». Χαρτιά κάτω από το τραπέζι, πάνω από το τραπέζι. Private Equity θα μπορούν να αγοράζουν; Θα μπορούν να συνεισφέρουν σε αυτήν τη διαδικασία απογύμνωσης των επιχειρήσεων;

Το νομοσχέδιο σας λέει «ναι», λέει «σε συνετά επίπεδα». Και ποιος ορίζει τα συνετά επίπεδα; Η Lehman Brothers ξεκάθαρα στο καταστατικό της, στις μηνιαίες αναφορές που έκανε, μιλούσε και εκείνη για αγορές CDOs, τοξικών παραγώγων, σε συνετά επίπεδα.

Πέμπτον, μιλάτε για διαφοροποίηση κινδύνου. Σε μία ερώτηση που σας έγινε, «εάν είναι τόσο καλό το σύστημα της επικουρικής σύνταξης γιατί δεν το επεκτείνετε και στις κύριες συντάξεις;» η απάντησή σου, Πάνο -την οποία θα διαβάσω- ήταν η εξής: «Η εθνική σύνταξη υπόκειται στο δημοσιονομικό κίνδυνο, η ανταποδοτική στο δημογραφικό, ενώ η νέα επικουρική στον κίνδυνο των αγορών. Με την εισαγωγή κεφαλαιοποιητικών στοιχείων στην επικουρική ασφάλιση επιτυγχάνουμε τη διαφοροποίηση του κινδύνου, καθώς…» -και το τονίζω- «…κάθε μέρος του συστήματος εκτίθεται σε διαφορετικούς κινδύνους οι οποίοι δεν έχουν υψηλή συσχέτιση μεταξύ τους». Σε αυτό που αναφέρεται ο Υπουργός είναι ότι για παράδειγμα μια ασφαλιστική εταιρεία, μέσα από τις αναλογιστικές μελέτες που κάνει στη βάση προηγούμενων στατιστικών στοιχείων, λέει: Έρχεται η Κατερίνα και ασφαλίζει το πόδι της, ότι αν το σπάσει, θα της δώσουμε κάποια χρήματα και έρχεται και ο Κώστας ότι θα σπάσει το δικό του πόδι. Τι στατιστικός συσχετισμός, συσχετισμός πιθανοτήτων υπάρχει μεταξύ του να σπάσει και η Κατερίνα το πόδι της και ο Κώστας το πόδι του; Ε, δεν υπάρχει αν η Κατερίνα μένει στην Ξάνθη και ο Κώστας μένει στον Πειραιά. Ναι, αλλά αν είναι στο ίδιο αυτοκίνητο ο στατιστικός συσχετισμός είναι πολύ σημαντικός.

Αγαπητέ Πάνο, σοβαρολογείς; Δεν έχουν υψηλή συσχέτιση μεταξύ τους η πιθανότητα να βουλιάξει το κράτος, η πιθανότητα να φύγουν νέα παιδιά στο εξωτερικό –brain drain– και η πιθανότητα να βουλιάξει το Χρηματιστήριο; Την περίοδο 2010-2021 που ήμασταν; Δεν ζούσαμε σε αυτή τη χώρα που βούλιαξαν και τα τρία μαζί, το αντίστοιχο της Κατερίνας και του Κώστα να είναι στο ίδιο αυτοκίνητο που πέφτει στον τοίχο, στη χαράδρα;

Μιλάμε για δεύτερη περίπτωση όπου χρησιμοποιείτε τις ίδιες εγκληματικές ανακρίβειες με τη Lehman. Γιατί το ίδιο έλεγε και η Lehman, ότι δεν υπάρχει κίνδυνος με την αγορά των CDOs, γιατί ο στατιστικός συσχετισμός μεταξύ της πιθανότητας να πτωχεύσει ο άλφα, ο βήτα και ο γάμα είναι μηδέν σχεδόν.

Οπότε, δεν μπορεί να είναι αυτός ο λόγος για τον οποίον δεν επεκτείνεται το σύστημα αυτό στην κύρια σύνταξη. Δεν μπορεί να είναι αυτός. Ο λόγος είναι πολιτικός. Ξεκινάτε με την επικουρική και λίγο, λίγο θα μειώνεται η εθνική σύνταξη, η κύρια σύνταξη, θα αυξάνεται η επικουρική, κάποια στιγμή η κύρια θα έχει πάει στα 20 ευρώ το μήνα και όλο το πακέτο θα έχει περάσει στα χρηματιστήρια.

Οι επικουρικές σας σήμερα είναι η λεπτή πλευρά της σφήνας. Τη βάζετε εκεί και αρχίζετε να καρφώνετε μέχρι το σύστημα αυτό το οποίο εισάγετε σήμερα, να γίνει το κυρίαρχο όσον αφορά τις συντάξεις.

Πάω στην έκτη ανακρίβεια. Σε ερώτημα που σου τέθηκε Πάνο για το γνωστό θέμα του δημοσιονομικού κόστους απάντησες: «Το ακαθάριστο κόστος είναι οπισθοβαρές, πολύ μικρό στην αρχή και αυξάνεται σταδιακά. Όμως, το καθαρό κόστος, αν και πολύ μικρότερο σε απόλυτα μεγέθη, είναι εμπροσθοβαρές διότι καθώς η μεταρρύθμιση ωριμάζει και σωρεύονται σημαντικά κεφάλαια στο νέο ταμείο, τελικά το κόστος μηδενίζεται και αντιστρέφεται». Αυτό είναι μια αρχή. Αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι οι σίγουρες -όπως τις ονόμασες σωστά- οπισθοβαρείς απώλειες για το δημόσιο ταμείο. Αυτό είναι σίγουρο. Το ξέρουμε.

Όσον αφορά τη μείωση αυτού του κόστους για το Δημόσιο -τη μείωση του καθαρού κόστους- αυτό βασίζεται σε απολύτως αβέβαια οφέλη. Πρόκειται για τα οφέλη τα οποία θα έρθουν από το Χρηματιστήριο. Είναι ο ορισμός του «άγνωστου Χ», που κανένα μοντέλο δεν μπορεί να υπολογίσει.

Δεν υπάρχει μοντέλο –και το ξέρει καλά ο κ. Τσακλόγλου- το οποίο να μπορεί να υπολογίσει ποια θα είναι η πορεία των χρηματιστηρίων τα επόμενα χρόνια. Είναι ο ορισμός αυτού που έλεγε ο Ντικ Τσέινι των «known unknowns», δηλαδή της ριζοσπαστικής άγνοιας πραγμάτων που όχι μόνο δεν ξέρουμε, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε.

Ακούω κάποιους συναδέλφους από την Αξιωματική Αντιπολίτευση να μιλάνε για αναλογιστικές μελέτες που θα έπρεπε να υπάρχουν, που δεν υπήρξαν, ακούω την Κυβέρνηση να μιλάει για αναλογιστικές μελέτες.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αναλογιστική μελέτη δεν μπορεί να υπάρξει όσον αφορά το χρηματιστήριο. Αναλογιστική μελέτη για την πιθανότητα η Κατερίνα να σπάσει το πόδι της –χτύπα ξύλο- μπορεί να υπάρξει. Αναλογιστική μελέτη η οποία να υπολογίζει την πορεία των χρηματιστηρίων για τα επόμενα τριάντα χρόνια απλώς είναι αδύνατη. Αν έχω άδικο, τότε γιατί καυχιέστε για τη δημόσια εγγύηση της μη απώλειας των εισφορών, η οποία ουσιαστικά έχει ουσία μόνο στην περίπτωση που τα χρηματιστήρια πάνε στο μηδέν και κάτω από το μηδέν;

Έρχομαι τώρα στην έβδομη ανακρίβεια. Δεν είναι ανακρίβεια, είναι μέγα ψέμα. Τα λόγια πάλι του Υπουργού: «Σημαντικό τμήμα των πόρων του νέου ταμείου πρόκειται να επενδυθεί στην ελληνική οικονομία».

Καταρχάς δεν μιλάμε για την ελληνική οικονομία, μιλάμε για το ελληνικό χρηματιστήριο. Έτσι δεν είναι; Ή μιλάμε και για ξένα χρηματιστήρια; Είναι κάτι το οποίο δεν το έχετε ξεκαθαρίσει. Αν μιλάτε για επενδύσεις μόνο σε ελληνικά χαρτιά, μόνο στο ελληνικό χρηματιστήριο, σε ελληνικές εταιρείες και μετοχές, καταδικάζετε το νέο ταμείο σε υψηλούς κινδύνους και χαμηλότερες αποδόσεις. Αν μιλάτε για αγορά και ξένων χαρτιών, τότε αυτοαναιρείστε, καθώς δεν θα είναι επενδύσεις στην ελληνική οικονομία. Αποφασίστε. Μόνο στο ελληνικό χρηματιστήριο με μεγαλύτερο κίνδυνο και χαμηλότερες αποδόσεις ή και σε ξένα; Δεν μας το είπατε αυτό.

Λέτε και κάτι άλλο: Οι υψηλότερες επενδύσεις –λέει- συνεπάγονται αύξηση της παραγωγικότητας του ΑΕΠ, των μισθών, της απασχόλησης και εν τέλει των φορολογικών εσόδων και των ασφαλιστικών εισφορών. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να είπες κάτι τέτοιο. Σε ποιον κόσμο ζούμε; Η περίοδος 2008 με 2021 παγκοσμίως, όχι μόνο εδώ, ιδίως η περίοδος της πανδημίας, μάς έχει μάθει ένα πράγμα: Ζούμε στον καιρό της πλήρους αποσύνδεσης της πραγματικής οικονομίας από τις χρηματαγορές. Δεν υπάρχει πλέον καμία τέτοια διασύνδεση. Βλέπουμε τα χρηματιστήρια να ξεπετάγονται στον αέρα.

Στις 12 Αυγούστου του 2020 είχαμε το πιο ενδιαφέρον φαινόμενο στην ιστορία του καπιταλισμού των τελευταίων διακοσίων ετών. Στις 12 Αυγούστου του 2020 στις 9.05΄ στο Λονδίνο ανακοινώνεται ότι το βρετανικό ΑΕΠ έπεσε κατά 21 μονάδες, η μεγαλύτερη πτώση του βρετανικού ΑΕΠ στην ιστορία του καπιταλισμού και 15 λεπτά της ώρας αργότερα ανέβηκε το χρηματιστήριο. Γιατί; Διότι η παραγωγή χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες έχει οδηγήσει σ’ αυτήν την πλήρη αποσύνδεση. Εσείς θεωρείτε ότι είναι υποστηρικτικό για το νομοσχέδιό σας ποιο; Ότι η αύξηση των χρηματιστηρίων συνεπάγεται βελτίωση του ΑΕΠ και της απασχόλησης. Σε καμία περίπτωση.

Τώρα έρχομαι στο πολιτικό κομμάτι μετά απ’ αυτές τις επτά ανακρίβειες. Εδώ δεν απευθύνομαι στον Πάνο Τσακλόγλου. Απευθύνομαι στη Νέα Δημοκρατία και στην Κυβέρνηση. Καλώ τους Βουλευτές όλων των κομμάτων, αλλά και τους πολίτες, να κρατήσουμε απ’ όλα αυτά δύο σημαντικά που αφορούν τις ζωές μας, τις ζωές των παιδιών μας και των οικογενειών μας.

Πρώτον, τα ασφαλιστικά ταμεία όχι μόνο παύουν να είναι μηχανισμοί αναδιανομής και αλληλεγγύης, αλλά μετατρέπονται από χρηματοδότες του κράτους –μην ξεχνάτε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία ήταν υποχρεωμένα να αγοράζουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου- σε χρηματοδότες των χρηματαγορών τόσο του χρηματιστηρίου όσο και πιο σκοτεινών παράσιτων που κινούνται σε χώρους εκτός των έστω και υποτυπωδώς ρυθμιζόμενων χρηματιστηρίων.

Κυρίες και κύριοι της Κυβέρνησης, ετοιμάζετε το νέο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου. Θυμάστε ποιο ήταν το έγκλημα του Γιάννου Παπαντωνίου όταν ήταν Υπουργός Οικονομικών; Τότε που σε ξέφρενους ρυθμούς ανέβαινε το χρηματιστήριο, μια κανονική φούσκα η οποία βασιζόταν στο χρέος και σε μια αυτοτροφοδοτούμενη υπεραισιοδοξία, σηκώνεται ο Υπουργός Οικονομικών και λέει «τέλεια, η δραματική αύξηση του χρηματιστηρίου αντανακλά» -αν θυμάμαι καλά τα λόγια του Γιάννου Παπαντωνίου τότε- «την ευρωστία της ελληνικής οικονομίας». Έτσι φτάσαμε στο σημείο αγρότες και ταξιτζήδες να πουλάνε τα χωράφια τους και τα ταξί τους για να παίξουν στο χρηματιστήριο.

Εσείς είστε ακόμα χειρότεροι. Κάνετε τον τζόγο υποχρεωτικό. Στον ταξιτζή που δεν θέλει να κάνει αυτό, τού επιβάλλετε οι εισφορές του να πηγαίνουν στο χρηματιστήριο. Ταυτίζετε την πορεία του χρηματιστηρίου και των χρηματαγορών με την πορεία της πραγματικής οικονομίας, σε μια οικονομία η οποία είναι σε κατάσταση χρεοδουλοπαροικίας. Το έγκλημα του Γιάννου Παπαντωνίου τότε το 1999-2000 είναι πταίσμα μπροστά σ’ αυτό που κάνετε. Αυτό που κάνετε –το έχουν πει συνάδελφοι και από το ΚΚΕ και από τον ΣΥΡΙΖΑ- είναι κλασική θατσερική κίνηση, η εξατομίκευση των λαϊκών μαζών, η μεταφορά του ρίσκου από το κεφάλαιο στους εργαζόμενους.

Κάποτε σε εμάς ιδίως που διαβάσαμε πολιτική οικονομία, Άνταμ Σμιθ, Μαρξ –δεν έχει σημασία- παρουσιαζόταν ο καπιταλισμός ως ένα σύστημα όπου η ανταμοιβή του εργαζόμενου ήταν ο μισθός του και αν ρώταγες κάποιον «καλά, ο άλλος που έχει μετοχές και δεν κάνει τίποτα, δεν ξέρει καν πού είναι η εταιρεία, το εργοστάσιο στο οποίο έχει μετοχές, πώς εξηγείται το ότι αυτός ο άνθρωπος παίρνει λεφτά, μερίσματα, κάθε μήνα, κάθε εξάμηνο», η απάντηση των υπέρμαχων του καπιταλισμού ήταν ότι είναι η ανταμοιβή του για το ρίσκο. Αυτό που γίνεται από Θάτσερ και Ρίγκαν μέχρι σήμερα είναι η μεταφορά του ρίσκου από τον κεφαλαιοκράτη στην εργατική τάξη. Είναι παλιά συνταγή αυτή. Εσείς απλά τη φέρνετε κι εδώ σ’ αυτήν τη φάση.

Από τότε ήταν ξεκάθαρος ο στόχος της Μάργκαρετ Θάτσερ, να αγωνιά ο φτωχός να μην πέσουν οι μετοχές του πλούσιου, μπας και φάει κι αυτός μερικά ψίχουλα από το τραπέζι του αρπακτικού, να φοβάται να κατέβει σε απεργία ο εργαζόμενος, μπας και πέσει το χρηματιστήριο και χάσει σύνταξη η ίδια η μητέρα του που πλησιάζει τη σύνταξη.

Όμως, σήμερα αυτό το θατσερικό εγχείρημα έχει άλλη σημασία σε μια χώρα βαθιά πτωχευμένη, μ’ ένα κράτος πτωχευμένο, με οικογένειες πτωχευμένες, με τον πτωχευτικό και τον «Ηρακλή» να ετοιμάζονται να πάρουν τα σπίτια και τα μικρομάγαζα από εξακόσιες χιλιάδες οικογένειες. Και αυτό γιατί σήμερα μεταφέρεται το χρηματοοικονομικό ρίσκο στο προλεταριάτο, στο πρεκαριάτο, στους μικρομεσαίους, σε μια περίοδο όπου τα επιτόκια είναι μηδενικά, το χρηματιστήριο εξαρτάται μόνο από τις κεντρικές τράπεζες που παράγουν χρήμα με τη σέσουλα και μέσα από τις ιδιωτικές τράπεζες τα περνάνε στους χρηματιστές, ίσως και μέσω επιχειρήσεων που παίρνουν τα δάνεια από τις εμπορικές τράπεζες και μετά αγοράζουν τις μετοχές τους, η Siemens αγοράζει μετοχές της Siemens, η Volkswagen της Volkswagen στα χρηματιστήρια και έχεις αυτήν την αποσύνδεση χρηματιστηρίων από επενδύσεις.

Για την ελληνική πραγματικότητα, για ένα κράτος πτωχευμένο αυτό σημαίνει ότι οι συντάξεις θα πηγαίνουν ψηλότερα όσο αυξάνεται η εξάρτηση του ελληνικού δημοσίου από τη διάθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να μετακυλήσει τη χρεοκοπία του ελληνικού δημοσίου. Πρόκειται από τη μια μεριά για έναν αδίστακτο εκβιασμό των μικρομεσαίων να θέλουν να βαθαίνει η εξάρτηση του κράτους μας από την τρόικα, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μπας και πάρουν και αυτοί μερικά ψίχουλα παραπάνω επικουρικής και ταυτόχρονα είναι ένας αδίστακτος εκβιασμός της ελληνικής πολιτείας, καθώς ακόμα και ο Υπουργός Οικονομικών, όποια ή όποιος και αν είναι, δεν θα αγωνιά μόνο πλέον ότι θα τον απειλήσει η τρόικα με κλείσιμο των τραπεζών, αλλά θα τον απειλεί ότι με μια απλή δήλωση θα ρίχνει το χρηματιστήριο και θα μειώνονται οι συντάξεις του κοσμάκη.

Καταλαβαίνετε, φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, τι κάνατε τον Ιούλιο του ’15, τι κατάφεραν αυτοί εδώ με τη δική σας βοήθεια; Κάνοντας το «όχι» «ναι», βάλατε το νερό στο αυλάκι για να καταλήξουμε σε τέτοιου είδους νομοσχέδια. Αυτό συνέβη το βράδυ εκείνο του δημοψηφίσματος.

Ήλθε η ώρα εσείς του ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξετε. Συγκυβερνήστε μαζί τους ή πάψτε πλέον να λέτε ότι η συνεργασία μαζί τους για να κάνετε το «όχι» «ναι» ήταν μια πράξη ευθύνης και ότι αυτά που λέγαμε για σύγκρουση με το κατεστημένο, με την ολιγαρχία ήταν αυταπάτες. Δεν ήταν αυταπάτες. Αυτά είναι αυταπάτες, αλλά είναι πολύ επικερδείς αυταπάτες για μια συγκεκριμένη τάξη πολύ ολίγων.

Κλείνω με αυτό, κύριε Πρόεδρε. Σε πείσμα των καιρών, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σε πείσμα μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από την πλήρη αποσύνδεση των χρηματαγορών από την πραγματική οικονομία στήνεται τώρα εδώ, αρχής γενομένης με αυτό το νομοσχέδιο, ένα νέο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου επιβάλλοντας διά νόμου τον τζόγο. Μετατρέπονται τα ασφαλιστικά ταμεία σε χρηματοδότες των αρπακτικών και δυσκολεύουν ένα «όχι» στη διεθνή και εγχώρια ολιγαρχία, μια απεργία, υποσχόμενοι σε μισθωτούς και μικρομεσαίους κάποια ψίχουλα από το τραπέζι των ολιγαρχών όταν στα εξήντα πέντε ή στα εβδομήντα πάρουν μία σύνταξη.

Εμείς, ως ΜέΡΑ25, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα φέρουμε νόμο αποσύνδεσης των συντάξεων από τον τζόγο των χρηματαγορών.

Θα συνδέσουμε τα συνταξιοδοτικά ταμεία με τη νέα αναπτυξιακή τράπεζα που προτείνουμε, της οποίας οι μετοχές θα αποτελέσουν κεφάλαιο των δημόσιων συνταξιοδοτικών ταμείων, την ώρα που η ρευστότητα των ταμείων θα διατίθεται στη νέα αναπτυξιακή τράπεζα.

Από τον θανατερό εναγκαλισμό συνταξιοδοτικών ταμείων και χρηματιστηριακού τζόγου, που φέρνει αυτό το νομοσχέδιο, θα περάσουμε στην αλληλοστήριξη συνταξιοδοτικών ταμείων και της νέας αναπτυξιακής τράπεζας.

Σας ευχαριστώ.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.