Χτες βράδυ, αμέσως μετά από την πρώτη εκπομπή του DiEM25 TV, χτύπησε το τηλέφωνό μου. ‘Ηταν ο Τζούλιαν. Από τη φυλακή. Δεν ήταν η πρώτη φορά που με τιμά βαθύτατα χρησιμοποιώντας ένα απ΄τα ελάχιστα τηλεφωνήματα που του επιτρέπουν να κάνει, για να με καλέσει. Όπως και σε κάθε αντίστοιχη περίσταση παλιότερα, όταν αναγνώρισα αναπάντεχα τη φωνή του, ένα ποτάμι συναισθήματα με πλημμύρισε. Ενοχή πρώτα-πρώτα, στη σκέψη ότι μόλις θα κλείναμε το τηλέφωνο εκείνος θα παρέμενε εκεί- σε εκείνο το τρομακτικά σκοτεινό μέρος στο οποίο έχει εγκλειστεί εξαιτίας μιας απόφασής που πήρε πριν από πολύ καιρό για να μας βοηθήσει. Να βοηθήσει όλους μας να καταλάβουμε τι κάνουν οι δυνάμεις της εξουσίας εκ μέρους μας, εν αγνοία μας και χωρίς τη συγκατάθεσή μας.
Ο Τζούλιαν ήθελε να μιλήσει για τις συνέπειες του Covid 19 στον κόσμο μας, και φυσικά, για την υπόθεσή του. Επεσήμανε ότι το εκλογικό μανιφέστο του Τζέρεμι Κόρμπιν , το οποίο κατακρίθηκε δριμύτατα από το κατεστημένο επειδή το θεώρησαν υπερβολικά ριζοσπαστικό, τώρα φαίνεται παράδοξα… μετριοπαθές. Γελάσαμε όταν θυμηθήκαμε το θράσος όλων εκείνων που έλεγαν στο λαό της Βρετανίας ότι ήταν μεγάλη ανευθυνότητα να ξοδέψουν μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια για την απαραίτητη χρηματοδότηση για το Εθνικό Σύστημα Υγείας και την Κοινωνική Πρόνοια για όλους τους πολίτες, για τη μετατροπή της ευρυζωνικής σύνδεσης σε κοινωφελές αγαθό, και για τη μεταβίβαση των σιδηροδρόμων στον Δημόσιο Τομέα, για να μπορέσει να λειτουργήσει σωστά. Αυτοί ήταν οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι , οι οποίοι τώρα που οι μεγάλες επιχειρήσεις και ο καπιταλισμός γενικότερα έχουν σοβαρά προβλήματα, δείχνουν ότι έχουν ανακαλύψει την… Κότα με τα Χρυσά Αυγά, και ανακοινώνουν ότι θα ρίξουν τρισεκατομμύρια στην οικονομία. Ο Τζούλιαν δεν ήξερε (πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν οι αρχές της φυλακής του απαγορεύουν πρόσβαση σε εφημερίδες, στο διαδίκτυο, ακόμα και στο Radio 4 του BBC) ότι ο Μπόρις Τζόνσον είχε νωρίτερα ανακοινώσει την προσωρινή εθνικοποίηση των σιδηροδρόμων, βλέποντας ότι ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί ποτέ να παρέχει αξιοπρεπείς υπηρεσίες μέσα σε μια κατάσταση εθνικής ανάγκης.
Μετά από μερικά λεπτά απολαυστικής συζήτησης για το Βατερλό των Νεοφιλελεύθερων στο βωμό ενός RNA που το σύστημα απλά δεν μπορεί να αντιμετωπίσει χωρίς να εγκαταλείψει όλες τις βεβαιότητές του, συζητήσαμε τι σημαίνει αυτό για το μέλλον. Ο Τζούλιαν είπε, απολύτως σωστά, ότι αυτή η καινούρια φάση της κρίσης μάς ξεκαθαρίζει το λιγότερο ότι όλα παίζουν – ότι τώρα όλα είναι πιθανά. Στο οποίο πρόσθεσα ότι το όλα κυμαίνεται μεταξύ της βέλτιστης και της χείριστης των εξελίξεων. Και ότι το αν αυτή η κρίση θα αναδείξει την καλύτερη ή τη χειρότερη κοινωνία εξαρτάται φυσικά από εμάς. Από το αν θα μπορέσουν όλοι οι προοδευτικοί να ενωθούν σαν μια γροθιά. Γιατί αν δεν το κάνουμε – και το 2008 δεν το κάναμε – τότε οι τραπεζίτες, οι αεριτζήδες, οι ολιγάρχες και οι νεοφασίστες θα αποδείξουν για άλλη μια φορά, ότι είναι οι μόνοι που ξέρουν πώς να αξιοποιήσουν προς όφελός τους μια κρίση. Θα πετύχουμε; Ο Τζούλιαν είχε ένα ελπιδοφόρο μήνυμα σχετικά με αυτό: Τουλάχιστον, διεθνικοί οργανισμοί όπως τα wikileaks και το DiEM25, έχουν αξιοποιήσει το ψηφιακά εργαλεία και τις διαδικτυακές εκστρατείες πολύ πριν εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Covid 19. Σε ένα βαθμό, είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι από άλλους.
Μετά μιλήσαμε για την υπόθεσή του. Οι συνθήκες της κράτησής του επιδεινώνονται. Τώρα που έχουν σταματήσει οι επισκέψεις, η απομόνωσή του είναι χειρότερη. Οι δικηγόροι του θα αιτηθούν αποφυλάκιση με εγγύηση . Αν υπάρχει μέσα στις Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας του Μπέλμαρς ένας κρατούμενος που η υγεία του κινδυνεύει από μόλυνση με τον ιό Covid 19, αυτός είναι ο Τζούλιαν. Θα τον αποφυλακίσει το Δικαστήριο; Απίθανο. ‘Αραγε η νέα κρίση θα αλλάξει τις πιθανότητες της έκδοσής του; Συμφωνήσαμε ότι η απάντηση στην τελευταία ερώτηση ήταν : ίσως, αλλά μόνο λίγο. Διότι τώρα τα συστήματα Εθνικής Ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ηνωμένου Βασιλείου έχουν θέματα που τους ανησυχούν, που δεν υπήρχαν πριν από μερικές εβδομάδες.
Η συζήτησή μας κράτησε 10 λεπτά και ένα δευτερόλεπτο. Μετά ο δεσμοφύλακας έκοψε τη σύνδεση. Ο ένας άνθρωπος που ξέρει τους κινδύνους και την οδύνη της απομόνωσης καλύτερα από όλους μας, απέδρασε από αυτήν για να μου δώσει, να ΜΑΣ δώσει, ένα δεκάλεπτο μάθημα πώς να μην χάσουμε το μυαλό μας μέσα στον εγκλεισμό.
Μη γελιέσαι, αγαπητέ αναγνώστη. Ο Τζούλιαν αγωνίζεται πράγματι να μην χάσει τα λογικά του, να μη χάσει το μυαλό του. Για ώρες στην απομόνωση καθημερινά, παλεύει με το σκοτάδι και την απελπισία. Όταν ακούγεται διαυγής, ακόμα και εύθυμος, στο τηλέφωνο, αυτό συμβαίνει γιατί έχει δουλέψει επί 20 ώρες προσμένοντας τη στιγμή που θα επικοινωνήσει τη δική του πλευρά της ιστορίας στον έξω κόσμο. Κανείς δεν πρέπει να ζει σε τέτοιες συνθήκες.
‘Ετσι λοιπόν τώρα, που και εμείς είμαστε σε ένα είδος απομόνωσης, ο Γολγοθάς του Τζούλιαν και η διορατικότητά του , πρέπει να μας εμπνεύσουν να κάνουμε μια παύση και να ανακαλύψουμε μέσα μας τη δύναμη και την αλληλεγγύη που χρειάζεται για να διασφαλίσουμε ότι αυτή η κρίση δεν θα πάει χαμένη – ότι η φαύλη και διεφθαρμένη εξουσία δεν θα καταλήξει [και πάλι ] ωφελημένη.
Πηγή: yanisvaroufakis.eu
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
