Η Πελοπόννησος είναι τόσο κοντά στην Αθήνα και τόσο μακριά ταυτόχρονα, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει ένα σύγχρονο οικολογικό δίκτυο διασύνδεσης της με την πρωτεύουσα, μέσα από υπερσύγχρονα τρένα ταχείας κυκλοφορίας. Διότι ένα υπερσύγχρονο οικολογικό τρένο στην Πελοπόννησο, είναι αυτό που φέρνει πραγματικά την ανάπτυξη και όχι τα έργα βιτρίνας των μνημονιακών Κυβερνήσεων υπέρ της ολιγαρχίας επί της ουσίας.

Η λύση, λοιπόν, δεν είναι οι τεράστιοι αυτοκινητόδρομοι που καταστρέφουν το περιβάλλον, με πανάκριβα διόδια υπέρ της ολιγαρχίας. Η λύση δεν είναι ούτε τα “ασημένια βέλη” των πτωχευμένων ιταλικών εταιρειών στους οποίους η προηγούμενη Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατ’ εντολή της τρόικας ξεπούλησε τον ΟΣΕ. Η λύση είναι οι υπερσύγχρονες ταχείες, με νέους σύγχρονους, οικολογικούς σταθμούς, κόντρα στην υποανάπτυξη και την ερημοποίηση της υπαίθρου.

Ο κόσμος, άλλωστε, πηγαίνει προς την πράσινη μετάβαση ή θα έπρεπε τουλάχιστον να πηγαίνει προς αυτήν. Πράσινη μετάβαση δεν είναι να έχουμε όλοι Tesla των 100.000 ευρώ εισαχθέντα από την Αμερική και τη Γερμανία. Η πράσινη μετάβαση απαιτεί ηλεκτροκίνηση, πολύ γρήγορα τρένα τα οποία βασίζονται στις αρχές των μαζικών μέσων μεταφοράς και δημιουργούν πολύ καλές θέσεις εργασίας, σύγχρονες ταχείες.

Ταυτόχρονα, τα διαμάντια που έχει αφήσει το ελληνικό δημόσιο υπό τη μορφή παλιών κτηρίων του ΟΣΕ, σταθμών, αποθηκών κλπ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για πολιτιστικούς λόγους. Να υπάρχει δηλαδή ένας συνδυασμός του παλιού το οποίο εξυπηρετεί τον πολιτισμό και του νέου υπερσύγχρονου κέντρου που εξυπηρετεί την κοινωνία, την οικολογία και την οικονομία της Πελοποννήσου και της χώρας συνολικά, όχι τα συμφέροντα των ολιγαρχών.