Το έγκλημα των Τεμπών έφερε στην επιφάνεια δύο πολύ σημαντικές διαπιστώσεις:
(α) Η πρώτη είναι ότι η συνειδητή απαξίωση των δημόσιων υποδομών και η ιδιωτικοποίησή τους οδηγούν στον θάνατο. Οι κυβερνήσεις Τσίπρα (Σεπτ. 2015 – Ιούλιος 2019) και Μητσοτάκη (Ιούλιος 2019 – και δυστυχώς μέχρι τώρα), εν γνώσει τους άφησαν τον σιδηρόδρομο να καταρρεύσει, δεν εγκατέστησαν την τηλεδιοίκηση και αγνόησαν επιδεικτικά τις επανειλημμένες επιστολές των εργαζομένων που επισήμαιναν ακριβώς τα συγκεκριμένα θέματα ασφάλειας των σιδηροδρόμων.
(β) Από τη στιγμή που έγινε το έγκλημα, κυβέρνηση και συστημικά ΜΜΕ ξεκίνησαν την φάμπρικα της συγκάλυψης, βρίσκοντας τον καλύτερο σύμμαχο στην ελληνική δικαιοσύνη. Το έγκλημα των Τεμπών κατέδειξε με τρόπο σαφή ότι δεν υφίσταται ανεξάρτητη δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Η ελληνική δικαιοσύνη άγεται και φέρεται από την εκτελεστική εξουσία. Και είναι λογικό, καθώς αυτή, η κυβέρνηση, είναι που διορίζει την ηγεσία της δικαιοσύνης, και διορίζει αφυπηρετήσαντες ανώτατους δικαστικούς στην ηγεσία των Ανεξάρτητων Αρχών (π.χ., ΟΠΕΚΕΠΕ). Συνεπώς, όποιο στέλεχος του δικαστικού σώματος έχει φιλοδοξίες, οφείλει να δείξει προθυμία συνεργασίας με την κυβέρνηση. Κι εδώ κάπου παύει η διάκριση των εξουσιών και η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης πάει περίπατο.
Και εν τέλει καταλήγει το έγκλημα να εξετάζεται στη Βουλή… Προφανώς η κυβερνητική πλειοψηφία θα επικρατούσε, και ο Κώστας Αχ. Καραμανλής θα έπεφτε στα μαλακά και προφανώς η κυβέρνηση θα συνεχίσει τη χυδαία τακτική της απαξίωσης των συγγενών.
Ταυτόχρονα, η αντιπολίτευση λειτουργεί ως αν η ελληνική δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και όχι όργανο της κυβέρνησης. Ό,τι κατηγορητήριο και αν καταθέσει η αντιπολίτευση, η ελεγχόμενη δικαιοσύνη θα καταλήξει στην προαποφασισμένη από την κυβέρνηση ετυμηγορία. Αυτό είναι γνωστό στην αντιπολίτευση, το έχει χρησιμοποιήσει άλλωστε ως κυβέρνηση. Άρα εδώ έχουμε περισσότερο απόπειρα κομματικής εκμετάλλευσης ενός εγκλήματος, παρά ουσιαστική πολιτική παρέμβαση με σκοπό την απόδοση δικαιοσύνης και την εφαρμογή εκείνων των πολιτικών για να μη θρηνήσουμε νέα θύματα.
Τι πρέπει να γίνει
Καταρχάς, για να μην ξαναζήσουμε κάτι αντίστοιχο, απαιτείται δημόσιος, ενιαίος, σύγχρονος και ασφαλής σιδηρόδρομος. Τα συμφέροντα των εθνικών εργολάβων που νέμονται τους αυτοκινητόδρομους και εκείνα των του καρτέλ του καυσίμου θα πληγούν. Τα συμφέροντα όμως της κοινωνίας θα υπηρετηθούν.
Όσον αφορά τη δικαιοσύνη. Εάν την θέλουμε πραγματικά ανεξάρτητη, πρέπει να εμποδίσουμε τη δυνατότητα ελέγχου της δικαιοσύνης από την κυβέρνηση. Πρέπει να ορίσουμε αδιάβλητους κανόνες για την στελέχωση της ηγεσίας της εκ των έσω. Ως ΜέΡΑ25 προτείνουμε κληρωτά διαβουλευτικά συμβούλια, αποτελούμενα από πλήθος κληρωτών έμπειρων δικαστικών λειτουργών της δικαιοσύνης, τα οποία θα αποφασίζουν δημοκρατικά και διαφανώς την ηγεσία της. Πρέπει επίσης να σταματήσει ο έλεγχος της κυβέρνησης πάνω στις Αρχές εκείνες που πρέπει να είναι ανεξάρτητες.
Οτιδήποτε άλλο συνιστά εμπαιγμό των θυμάτων, των συγγενών, της κοινωνίας.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
