Είναι βραβευμένη Τουρκάλα δημοσιογράφος και πολιτική σχολιάστρια. Εχει μάλιστα αναγνωριστεί δύο φορές ως η πιο πολυδιαβασμένη πολιτική αρθρογράφος της Τουρκίας και έχει συμπεριληφθεί δύο φορές στους δέκα ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τα βιβλία της έχουν διαβαστεί από εκατομμύρια (στα ελληνικά κυκλοφορεί το «Πώς χάνεται μια πατρίδα – Τα 7 βήματα από τη Δημοκρατία στη Δικτατορία», από τις εκδόσεις Διόπτρα) και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε μεγάλες εφημερίδες (New York Times, Frankfurter Allgemeine, New Statesman κ.ά.). Παρ’ όλα αυτά, η Ετζέ Τεμελκουράν δεν μπορεί να εργαστεί ελεύθερα ως δημοσιογράφος στη χώρα της.

Το 2012 απολύθηκε από την εφημερίδα Habertürk (η οποία τελικά έκλεισε το 2018), εξαιτίας της κριτικής που άσκησε στο καθεστώς Ερντογάν. Η ίδια από το 2016 διαμένει στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας και ανήκει στην ομάδα του New Institute στο Αμβούργο: πρόκειται για έναν οργανισμό που πράγματι της ταιριάζει καθώς σκοπός του είναι να αμβλύνει το χάσμα ανάμεσα στο όραμα θεμελιωδώς αναδιαμορφωμένων κοινωνιών και στη δημιουργία τους. «Τα μόνα που μπορώ να κάνω είναι να γράφω, να μιλάω και να εργάζομαι γι’ αυτά που πιστεύω» μας λέει η ίδια. Η Ετζέ Τεμελκουράν θα βρεθεί στη χώρα μας σε λίγες ημέρες, καθώς θα είναι από τους κεντρικούς ομιλητές, μαζί με τον Τζέρεμι Κόρμπιν, στο Συνέδριο του ΜέΡΑ25.

Συνομιλήσαμε μαζί της πριν από λίγες ημέρες, ενώ είχε μόλις περάσει η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου και της Δημοσιογραφίας, με τα όσα μάθαμε για την τραγική κατάταξη της Ελλάδας όσον αφορά την ελευθεροτυπία και τη δημοσιογραφική ασφάλεια και ελευθερία. Με την ευκαιρία, τη ρωτήσαμε τι σημαίνει να είσαι δημοσιογράφος στην Τουρκία, αλλά και τι σημαίνει για τους ίδιους τους πολίτες το να μην μπορεί ο δημοσιογράφος να κάνει ελεύθερα τη δουλειά του:

«Το να εργάζεσαι ως δημοσιογράφος στην Τουρκία σημαίνει δύο πράγματα: είτε είσαι με το καθεστώς, είτε εναντίον του. Δεν υπάρχει χώρος για “ουδέτερη” δημοσιογραφία. Αν είσαι έγκυρος δημοσιογράφος, δεν μπορείς παρά να είσαι εναντίον του καθεστώτος. Φυσικά, ούτε η Τουρκία ούτε καμία άλλη χώρα έφτασε σε αυτή τη σκοτεινή ώρα της αλήθειας από τη μια μέρα στην άλλη. Ειδικά στη χώρα μου αυτό έγινε εξαιτίας μιας αδίστακτης πολιτικής εξουσίας, σε συνδυασμό με την έλλειψη μιας αποτελεσματικής Ενωσης των ανθρώπων του Τύπου» μας λέει και ήδη «χτυπάνε» καμπανάκια για τη δική μας χώρα στο μυαλό μας.

«Φυσικά, η δημοσιογραφική ανελευθερία και καταπίεση ξεκίνησε από τα ΜΜΕ της αντιπολίτευσης (σοσιαλιστικός, κουρδικός Τύπος) και μετά πέρασε και στη χειραγώγηση των άλλων μέσων. Ευθύνη φέρουν και όσοι πίστευαν πως υπάρχουν πιο σημαντικά ζητήματα από την ελευθερία του Τύπου, όπως η φτώχεια ή η αδικία. Δεν μπορούσαν να δουν την άμεση σύνδεση μεταξύ της ελευθεροτυπίας και των καθημερινών δυσκολιών τους».

Κάπως έτσι η κουβέντα περνάει από τους δημοσιογράφους στους ίδιους τους αναγνώστες-πολίτες και στην άνοδο της Ακροδεξιάς, που λαμβάνει (και πάλι) επικίνδυνες διαστάσεις: «Δεν φταίει η Αριστερά για την άνοδο της Ακροδεξιάς. Ας μη ρίχνουμε στην πρώτη το φταίξιμο για όλα. Ηδη από τον Α’ Π.Π., η Αριστερά έχει χτυπηθεί αρκετά, δεν νομίζετε; Από την άλλη, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και μετά, ο νεοφιλελευθερισμός μαζί με τη φιλελεύθερη δημοκρατία έδωσαν τεράστιες υποσχέσεις στον κόσμο: είπαν ότι το κεφάλαιο θα γκρεμιστεί και η δημοκρατία θα διασφαλίσει την ισότητα ενώπιον του νόμου και στην πολιτική εκπροσώπηση.

«Οπως γνωρίζουμε πολύ καλά, καμία από αυτές τις υποσχέσεις δεν τηρήθηκε. Και ναι, θα περίμενε κανείς οι πολίτες να αμφισβητήσουν το σύστημα που τους έταξε τόσα και τίποτα δεν τήρησε. Ωστόσο, όσοι είχαν τη γνώση, τα κίνητρα και την πνευματική ή ηθική αξιοπρέπεια να κάνουν αυτό το κάλεσμα, σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν ή σιώπησαν με άλλους τρόπους (αυτό έγινε και με τον Οσμάν Καβάλα, από τους πλέον υπέροχους ανθρώπους και ακτιβιστές, που είναι κλεισμένος παράνομα στη φυλακή και δεν φαίνεται να μπορεί να γίνει κάτι γι’ αυτό).

Το σύστημα τούς απομάκρυνε με τη βία ή μέσω μιας πολιτιστικής ηγεμονίας. Αυτό που βλέπουμε σήμερα, με τη μορφή δεξιού λαϊκισμού ή φασιστικών κλίσεων, είναι ο θυμός που διοχετεύεται σε λάθος κατεύθυνση. Ο δεξιός λαϊκισμός είναι η κινητοποίηση της οργανωμένης άγνοιας για να χειραγωγήσει τους πολίτες να κάνουν πολιτικές επιλογές που είναι ενάντια στα συμφέροντά τους. Τα δεξιά ιδανικά ήταν ήδη εκεί, απλά όταν το σύστημα άρχισε να καταρρέει, τότε τα αληθινά τους χρώματα έγιναν ορατά.

Το χειρότερο για μένα είναι ένα μούδιασμα που σχεδόν μας επιβάλλεται για να επιβιώσουμε, υποκύπτοντας στην ιδέα πως η ηθική της επιβίωσης δεν διαφέρει από ένα ντοκιμαντέρ για τα σαρκοφάγα. Το καλύτερο πράγμα είναι να δείτε το αντίθετο, ότι οι άνθρωποι είναι πλάσματα που επιβιώνουν δημιουργώντας ομορφιά. Ελπίζω ότι η πολιτική της επόμενης γενιάς θα σταθεί πάνω σε αυτόν τον ηθικό πυλώνα. Η εναλλακτική θα έρθει μόνο από τον λαό για τον λαό!»

Info: Την Παρασκευή 13/5 το πρωί (11.00, στην ΕΣΗΕΑ) η ίδια, μαζί με τους Γ. Βαρουφάκη και Τζ. Κόρμπιν θα δώσουν ανοιχτή προς όλους συνέντευξη Τύπου εκ μέρους του ΜέΡΑ25 και του DiEM25, στην οποία θα παρουσιάσουν τη «Διακήρυξη της Αθήνας της 13ης Μάη 2022» (όπως την ονομάζουν) και θα μιλήσουν για ένα Νέο Κίνημα Αδεσμεύτων υπέρ της ειρήνης, αλλά και ενάντια στην ακρίβεια, τη φτώχεια και την ανισότητα, τη διαχείριση του προσφυγικού και την άνοδο του εθνικιστικού απολυταρχισμού.

Πηγή: efsyn.gr – Νόρα Ράλλη