Ο Γιάννης Ιωάννου όρμησε σα φλεγόμενος κομήτης στο στερέωμα της Μεταπολιτευτικής Γελοιογραφίας. Ανάμεσα στα μέταλλα που περιείχε ήταν η Γαλλία του ’68, η Αρχιτεκτονική, η Θεσσαλονίκη κι ένα βαθύ, διεισδυτικό πολιτικό βλέμμα. Ο κρατήρας που άνοιξε η πρόσκρουσή του με το «φαινόμενο Αντρέας» έγινε μόνιμο μέρος του πολιτικού τοπίου της εποχής: Πλέον ήταν αδύνατο να βλέπεις το φαινόμενο «ΠΑΣΟΚ» να ξετυλίγεται στην αληθινή ζωή χωρίς να παίζουν ταυτόχρονα οι σελίδες του «Τρίτου Δρόμου» σαν υπότιτλοι που εξηγούσαν με ελλειπτική σαφήνεια τί μόλις βλέπαμε. Ο χάρτινος Ανδρέας του Γιάννη, ο σιωπηλός, βλοσυρός ηγέτης περιτριγυρισμένος μόνιμα από φλύαρους και διψασμένους για την προσοχή και την αποδοχή του παρατρεχάμενους, σώγαμπρους, υπουργούς και συγγενολόια, ήταν η πιο πιστή απεικόνιση όχι μόνο ενός ολόκληρου πολιτικού φαινομένου, αλλά και της κοινωνίας που του επέτρεψε να γιγαντωθεί.

Οι μετασεισμοί γίνανε ορατοί μέσω των μιμητών του: Ο Γιάννης Ιωάννου επηρέασε όσο πολύ λίγοι μια ολόκληρη «σχολή» γελοιογράφων που θαμπωμένοι απ’ το παράδειγμά του, προσπάθησαν να αναπαράγουν τη μοναδική γραμμή του, μέχρι και τον τρόπο που έβαζε την υπογραφή του. Τα τελευταία, σκοτεινά και μπερδεμένα, χρόνια, ο Γιάννης άφηνε τους πολιτικούς, όλο και μικρότερους άλλωστε, να παίρνουν όλο και πιο μικρό μερτικό από τους μαρκαδόρους και τα πινέλα του. Επικεντρώθηκε με αγάπη στην πληγωμένη κοινωνία γύρω του. Σκιτσάριζε λαίμαργα ανώνυμους ανθρώπους σε καφέ, στάσεις, ουρές, καράβια, οπουδήποτε.

Επιστρέφοντας ίσως στις αρχιτεκτονικές καταβολές του, αποτύπωνε εξίσου λαίμαργα και με χρώμα, πολύ χρώμα, τα ελληνικά τοπία, το αιώνιο σκηνικό που ίσως ένιωθε ότι είχε παραμελήσει για ασπρόμαυρα πολιτικά δράματα τόσο μάταια εφήμερα…

Πλέον τα μέταλλά του θα πλουτίζουν για πάντα το ελληνικό έδαφος. Η αρχιτεκτονική του, η Θεσσαλονίκη του, η Γαλλία του.
Και αυτό το τόσο βαθύ, διεισδυτικό βλέμμα.

Από όλους εμάς στο ΜέΡΑ25 ένα ευγνώμον αντίο.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.