Αρθρο του Γιάνη Βαρουφάκη
Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών 

«Θα τα βρείτε επιτέλους», με ρωτούν πολλοί «να φύγει ο Μητσοτάκης, να σπάσει η παντοδυναμία της Δεξιάς, να ανακοπεί το ακροδεξιό κύμα;» Άλλοι με πιέζουν περισσότερο: «Ωραία, αποδείξατε τη συνέπειά σας. Σας αρκεί όμως να είστε το μεγαλύτερο εξωκοινοβουλευτικό κόμμα, να ζείτε μακάριοι σε μια φούσκα όπου χαίρεστε την ιδεολογική σας καθαρότητα, αποκομμένοι από μια ευρύτερη κοινωνία σε απόγνωση;»

Πρόκειται για εύλογα ερωτήματα που αυτό το Σαββατοκύριακο συζητάμε στην Κεντρική Επιτροπή του ΜέΡΑ25. Πριν τα απαντήσω εδώ, ας θυμηθούμε τις δύο τάσεις που διαπερνούν κάθε ολιγαρχική κοινωνία.

Από τη μία, η πλειοψηφία των μη προνομιούχων ποθούν την μεγάλη δημοκρατική παράταξη που θα τους προστατεύει λειτουργώντας ως Συμμαχία Σύγκρουσης με την ολιγαρχία. Από την άλλη, κι η ολιγαρχία έχει ανάγκη δύο ποδαριών για να στηρίζεται – άρα, θέλει μια δεύτερη μεγάλη παράταξη που, στο όνομα της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης (ακόμα και του σοσιαλισμού!), να λειτουργεί ως Σύμπραξη Απόσβεσης των διεκδικήσεων της πλειοψηφίας.

Το μέγα ζητούμενο είναι: Πως να μην εκφυλιστεί ένα λαϊκό μέτωπο, από Συμμαχία Σύγκρουσης σε Σύμπραξη Απόσβεσης – ένας εκφυλισμός που η ολιγαρχία συνήθως καταφέρνει να δρομολογεί. Στην μεταπολεμική μας Ιστορία μόνο τρεις φορές προέκυψε μεγάλη παράταξη που συγκρούστηκε με τις βασικές επιλογές της ολιγαρχίας:

1. Οι δύο Ανένδοτοι του προσκείμενου στον Γεώργιο Παπανδρέου κομματιού της Ένωσης Κέντρου που, με την στήριξη της ΕΔΑ, συγκρούστηκε με τη μορφή ολιγαρχικού Δικομματισμού που προέκρινε η τρόικα Πρεσβείας-Παλατιού-Παρακράτους.
2. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (περιόδου1974-1988) που, κόντρα στον Δικομματισμό ΝΔ-Κέντρου που προτιμούσε η ολιγαρχία, πάσχισε να ξανα-μοιράσει την πίτα που συρρικνωνόταν νομοτελειακά (λόγω της κατάρρευσης της βιομηχανίας, ελέω πετρελαϊκής κρίσης και ΕΟΚ).
3. Τον ΣΥΡΙΖΑ της Άνοιξης του 2015 που, κόντρα στον ολιγαρχικό Δικομματισμό ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, εντάλθηκε να βάλει τέλος στην Χρεοδουλοπαροικία.

Πως αντέδρασε η ολιγαρχία στις απειλές αυτές; Με Χούντα το 1967. Με Κοσκωτά το (βρώμικο) 1989. Και με το πραξικόπημα Ντράγκι & τρόικας το 2015. Το δίδαγμα απλό: Όταν χάνει τον έλεγχο του Δίποδου Δικομματικού Τέρατος στο οποίο ποντάρει, η ολιγαρχία δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο. Τι όμως μεσολάβησε για να χάσει τον έλεγχο η ολιγαρχία; Κοσμογονικές αλλαγές!

Πράγματι, και στις τρεις προαναφερθείσες περιπτώσεις η μεγάλη, μη ελεγχόμενη από την ολιγαρχία, παράταξη προέκυψε αυθόρμητα λόγω καθίζησης βασικών θεμελίων του καθεστώτος: Η μη βιωσιμότητα του απαρχαιωμένου παρακρατικού συστήματος (όπου ακόμα κι ο Κ. Καραμανλής αναρωτιόταν «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;») έφερε τους Ανένδοτους. Η κατάρρευση το μεταπολεμικού ελληνικού βιομηχανικού μοντέλου μεγέθυνε το ΠΑΣΟΚ. Κι η φαντασμαγορική πτώχευση κράτους και τραπεζών γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα; Ναι, πολύς κόσμος θα ήθελε μια μεγάλη αντι-Δεξιά αλλά κρατάει μικρό καλάθι. Η μονιμοποίηση της κρίσης, χωρίς όμως νέες ραγδαίες καθιζήσεις, δυστυχώς δεν εγκυμονεί (ακόμα) την επόμενη μεγάλη Συμμαχία Σύγκρουσης. Εδώ έγκειται η μεγάλη ειρωνεία: Μετά τις ευρωεκλογές, εκείνοι που καίγονται είναι οι ολιγάρχες (και κάποιες πρεσβείες). Ανησυχούν σφόδρα ότι, αντί για δύο γερά ποδάρια, έχουν μείνει με ένα (τον Μητσοτάκη), κι αυτό κουτσό (μετά το 28%). Για αυτό απαιτούν, μέσω των μέσων τους, δεύτερο πόλο. Κεντροαριστερό ποδάρι να ‘ναι (καλωδιωμένο στις ολιγαρχικές βουλές τους) κι ό,τι να ‘ναι.

Κι εμείς; Δύο τα καθήκοντα μας. Πρώτον, να αποφύγουμε την περιχαράκωση πίσω από τείχη ιδεολογικής καθαρότητας. Αντίθετα με το ΚΚΕ, δεν προσποιούμαστε πως διαθέτουμε το μονοπώλιο της επαναστατικής αρετής, ούτε λέμε πως όσοι δεν είναι μαζί μας είναι αναχώματα του συστήματος. Δεύτερον, στο επιχείρημα «όλοι μαζί, έτσι χωρίς πρόγραμμα» να απαντάμε θυμίζοντας πως κάτι τέτοιο, όταν απουσιάζει ατζέντα σύγκρουσης με την ολιγαρχία (π.χ. το Δημοκρατικό Κόμμα στην Ιταλία ή το Σοσιαλιστικό στην Γαλλία), καταλήγει σε σύμπραξη που ενισχύει την ολιγαρχία, αφήνει τους μη προνομιούχους βορά στην ξενοφοβική ακροδεξιά, κι έτσι ενδυναμώνει τον νεοφασισμό (π.χ. Μελόνι, ΛεΠεν).

Το μόνο που μπορεί να ανακόψει τον νεοφασισμό μακροπρόθεσμα είναι μια πλατιά, πλουραλιστική Συμμαχία Σύγκρουσης με την ολιγαρχία. Καθώς αυτή δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, το ΜέΡΑ25 έχουμε υποχρέωση να βοηθήσουμε να γεννηθεί πολύ πριν ωριμάσουν οι αντικειμενικές συνθήκες.

Πως; Με κάλεσμα ενότητας στη βάση του τρίπτυχου ΕΙΡΗΝΗ – ΡΕΥΜΑ – ΣΤΕΓΗ.

• Γιατί Ειρήνη; Επειδή η νέα υπεύθυνη για την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική διατυμπανίζει τον διαμελισμό της Ρωσίας και τον ατέρμονο πόλεμο – για να μην αναφερθώ στην συνεχιζόμενη συνενοχή στη γενοκτονία των Παλαιστίνιων.

• Γιατί Ρεύμα; Επειδή η παράλογη ιδέα της «αγοράς ενέργειας», αντί για ορθολογικό δημόσιο δίκτυο, είναι θεμέλια λίθος της λεηλασίας Ανθρώπων και Φύσης

• Γιατί Στέγη; Επειδή η αγορά κόκκινων δανείων, αντί για σοβαρό Οργανισμό Κοινωνικής Κατοικίας και δημόσια διαχείριση του χρέους, αποτελειώνουν την κοινωνία.

Λοιπόν, ναι, όλες κι όλοι μαζί. Ενωτικά. Χωρίς εγωισμούς, αυθεντίες και ηγεμονισμούς. Στο πλαίσιο συμμαχίας κόντρα σε αγορές που δεν έπρεπε να υπάρχουν, κόντρα στους πολεμοκάπηλους που υφάρπαξαν την Ευρώπη, κόντρα στην «προοδευτική» σύμπραξη υπό την αιγίδα των πολυχρονεμένων μας ολιγαρχών.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.