Aναδημοσίευση από το ThePressProject:
Για ακόμη μια φορά έχει αναβιώσει στα ΜΜΕ το λεγόμενο «δημογραφικό πρόβλημα» της χώρας. Μέχρι που είδαμε ένα σχετικό άρθρο πριν λίγες μέρες στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Για την ακρίβεια η συζήτηση αυτή μπήκε για να μείνει στο δημόσιο λόγο το 2019 όταν ξεκινήσαν οι πρώτες ντροπιαστικές αφίσες στο μετρό για το «δικαίωμα του αγέννητου παιδιού» και τα συνέδρια γονιμότητας.
Ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά όμως.
Πριν μιλήσουμε για εμάς, ας μιλήσουμε για το περιβάλλον. Η κλιματική καταστροφή είναι εδώ και είναι αδιαμφισβήτητη, τη βιώνουμε καθημερινά. Ο πλανήτης είναι πληθυσμιακά υπερπλήρης και δεν χρειαζόμαστε άλλο ανθρώπινο είδος. Το να μιλάς σήμερα για περισσότερες γέννες δεν κάνει κανένα απολύτως νόημα. Μια ολόκληρη κοινωνική σπουδή του Ανθρωπόκαινου μελετάει τη σαρωτική επίδραση που έχουμε επάνω στον πλανήτη ως μια απόλυτη γεωλογική εποχή. Είναι σαφές ότι η μελέτη αυτή είναι άμεσα συνδεδεμένη με την ολέθρια ισχύ του καπιταλισμού, αυτή η σχέση είναι αντικείμενο μιας άλλης συζήτησης. Το θέμα είναι ότι η ‘ανάγκη για γέννες’ δεν μπορεί να αποτελέσει σήμερα ένα κοινωνικό αίτημα που να είναι ικανό να διατυπωθεί παράλληλα με οποιαδήποτε πράσινη πολιτική. Το μόνο αφήγημα που μπορεί να εξυπηρετήσει είναι στενά εθνικιστικό και σε συνοριακό πλαίσιο, το οποίο βασίζεται την επιβίωση του ‘έθνους μας’. Κάπως έτσι γίνεται ξεκάθαρο ότι το οικολογικό και το εθνικιστικό δεν μπορούν να συμβαδίζουν.
Οι ντροπιαστικές αφίσες του αγέννητου παιδιού, λοιπόν, που ανέβηκαν στο μετρό της Αθήνας το 2019, μια εβδομάδα αφού ανέλαβαν την κυβέρνηση τα άριστα στελέχη της δεξιάς, ακολουθήθηκαν σύντομα από τα συνέδρια της γονιμότητας. Με αυτόν τον τρόπο φάνηκε ότι η δεξιά λαίλαπα κατά των δικαιωμάτων των γυναικών και της αυτοδιάθεσης του σώματος που είχε ξεκινήσει στις ΗΠΑ έφτασε στην Ελλάδα. Το περίφημο ‘δημογραφικό πρόβλημα’ έντυσε επικοινωνιακά την σφοδρή επίθεση στα σώματα μας. Καθώς καθόλου πρωτότυπη εκστρατεία, μας κατέταξε απλές μηχανές της αναπαραγωγής του έθνους, αυτό που αποτελεί τον πυρήνα της εθνοπατριαρχίας. Με αυτόν τον τρόπο ο Τραμπισμός και ο Ορμπανισμός έγιναν μέρος της καθημερινότητας μας.
Αυτό δεν έφτασε, και παρά την αντίρρηση όλων χωρίς εξαίρεση φεμινιστικών οργανώσεων, ψηφίστηκε ο νόμος για την Υποχρεωτική Συνεπιμέλεια των παιδιών. Ενώ η επιμέλεια και η ανατροφή των παιδιών, η ίση συμβολή στην εργασία του νοικοκυριού είναι πάγια αιτήματα του φεμινισμού, η Υποχρεωτηκότητα της συνεπιμέλειας είναι απλά ένας νόμος που σκοτώνει γυναίκες και παιδιά. Αυτό γιατί τα εγκλωβίζει υποχρεωτικά με βίαιους άντρες τους οποίους το προνοιακό και δικαστικό μας σύστημα δεν είναι σε θέση να απομονώσει.
Ούτε αυτό έφτασε και η Γραμματεία Ισότητας Φύλου εντάχθηκε στο Υπουργείο Οικογένειας, ένα υπουργείο βγαλμένο από το χουντικό Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια. Προφανώς το σώμα μας, η ισότητα μας και η ίδια η κοινωνική μας οντότητα περνάει μόνο μέσα από την οικογένεια και την εθνική αναγκαιότητα της. Το δικαίωμα μας στην αυτοδιάθεση και την επιλογή δεν υπάρχουν. Οι φεμινιστικοί αγώνες δεκαετιών για την απελευθέρωση και τη χειραφέτηση μας πήγαν στο συστημικό καλάθι των αχρήστων και το μισογυνικό ‘δημογραφικό πρόβλημα’ έγινε θεσμός.
Το PanicButton ως η μοναδική πολιτική λύση στις γυναικοκτονίες δεκάδων γυναικών, μανάδων και μη, από την βάναυση βία της πατριαρχίας, είναι θλιβερή, εγκληματική ένδειξη του ότι αυτή η κυβέρνηση δεν νοιάζεται για τις γυναίκες και ούτε για τα παιδιά που μένουν πίσω. Καμία δημογραφική έγνοια εδώ.
Τα σύνορα μας, χερσαία και θαλάσσια έχουν γίνει τάφος γυναικών και παιδιών στο όνομα της φύλαξης του έθνους και της ηπείρου. Μόνο στην Πύλο, ακριβώς τέτοιον καιρό πέρσι, ήταν στοιβαγμένα στα αμπάρια δεκάδες εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά που βυθίστηκαν στο δολοφονικό ναυάγιο. Όπως και βιασμοί και γυναικοτονίες έχουν σημειωθεί στον Έβρο από τα περήφανα κομάντος του έθνους. Εικόνες με πνιγμένα παιδιά στις παραλίες των νησιών μας έχουν κάνει το γύρω του κόσμου και έχουν χαραχθεί στη συλλογική μας μνήμη. Η βία και οι απάνθρωπες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τις γυναίκες και τα παιδιά, σωματικό εμπόριο, ψυχικές ασθένειες, αυτοκτονίες. Ατελείωτα εμπόδια, γραφειοκρατία, απομόνωση και εγκλωβισμός για τα ασυνόδευτα ανήλικα. Όλα αυτά που ο Άδωνις Γεωργιάδης έχει περιγράψει ότι πρέπει να συμβούν ώστε γυναίκες, άνδρες, παιδιά και άλλα να μην θελήσουν ποτέ να πατήσουν στην Ελλάδα.
Τι μπορούμε να πούμε για τις χιλιάδες γέννες και παιδιά των μεταναστευτικών κοινοτήτων στην Ελλάδα, των κοινοτήτων που ζουν και εργάζονται εδώ για δεκαετίες;Tα παιδιά που όταν γεννιούνται δεν θεωρούνται ελληνόπουλα γιατί δεν είναι πάντα λευκά και χριστιανά. Πολλά από αυτά έχουν γίνει πλέον ενήλικες και το πολιτειακό τους καθεστώς αιωρείται. Ένα μαύρο παιδί στην Ελλάδα πρέπει να έχει ταλέντο επικών διαστάσεων στο μπάσκετ για να μπορέσει να λάβει την ελληνική υπηκοότητα. Και ένα Αλβανό απαιτούνταν για δεκαετίες να είναι αρσιβαρίστας ολυμπιακών προδιαγραφών. Ακόμα και σήμερα τα 2/3 της Αλβανικής κοινότητας στερούμαστε την Ελληνική Ιθαγένεια παρόλη την τεράστια συμβολή μας στην κοινωνία και την οικονομία και μαζί με την πίεση για αλλαγή ονομάτων και θρησκείας. Ακόμα και αυτοί οι όροι ‘ενσωμάτωσης΄ που οι πολιτεία και οι απανωτές κυβερνήσεις μας επέβαλαν, δεν μας έκαναν ικανά να είμαστε Ελληνίδες και Έλληνες. Αυτές οι διαχρονικές πολιτικές δεν χτίζουν ένα δημογραφικό πρόβλημα λοιπόν, περιγράφουν ένα ακραίο εθνικιστικό.
Και για όλους τους παραπάνω λόγους το ‘δημογραφικό πρόβλημα’ που κυκλοφορεί στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες είναι βαθιά μισογυνικό και ρατσιστικό.
*Η Πάτυ Βαρδάμη είναι ακτιβίστρια φεμινιστικών και μεταναστευτικών δικαιωμάτων. Είναι υποψήφια ευρωβουλεύτρα με την ενωτική πρωτοβουλία ΜεΡΑ25 | Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
