Ετερόκλητοι ιδεολογικά ιστορικοί συνομολογούν πως τα 14 σημεία Γουίλσον, ιδιαίτερα το σημείο της αυτοδιάθεσης των εθνών, που ανακοινώθηκαν κατά τη διάρκεια της Συνόδου Ειρήνης στο Παρίσι το 1919, μετά το πέρας του Α΄ΠΠ, στόχευαν στην ανάσχεση του επαναστατικού ρεύματος που σάρωνε την Ευρώπη μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και τον τερματισμό του πολέμου, παίζοντας το χαρτί του εθνικισμού.
Ο Χομπσμπάουμ γράφει σχετικά:
“…no equally systematic attempt has been made before or since, in Europe or anywhere else, to redraw the political map on national lines. […] The logical implication of trying to create a continent neatly divided into coherent territorial states each inhabited by separate ethnically and linguistically homogeneous population, was the mass expulsion or extermination of minorities. Such was and is the reductio ad absurdum of nationalism in its territorial version, although this was not fully demonstrated until the 1940s”.
“The first Western reaction to the Bolsheviks’ appeal to the peoples to make peace—and their publication of the secret treaties in which the Allies had carved up Europe among themselves—had been President Wilson’s Fourteen Points, which played the nationalist card against Lenin’s international appeal. A zone of small nation-states was to form a sort of quarantine belt against the Red virus. … Τhe establishment of new small nation-states along Wilsonian lines, though far from eliminating national conflicts in the zone of revolutions, … diminished the scope for Bolshevik revolution. That, indeed, had been the intention of the Allied peacemakers.”
Την θέση αυτή συμμερίζεται και ο αποκαλούμενος Πρύτανης ανάμεσα στους ιστορικούς του ψυχρού πολέμου John Lewis Gaddis:
“When Woodrow Wilson made the principle of self-determination one of this Fourteen Points his intent had been to undercut the appeal of Bolshevism”
Τέλος, χαρακτηριστική ήταν η φράση του δημοσιογράφου και συγγραφέα Ray Stannard Baker για την σύνοδο ειρήνης του Παρισιού: “Paris cannot be understood without Moscow”.
Στη σύνοδο αυτή, η Ελλάδα απέσπασε εντολή(mandate) τοποτηρητή της Σμύρνης για “να προστατεύσει τους ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής”. Η συνθήκη των Σεβρών της 10/8/1920 επιβεβαίωνε την εντολή και όριζε δημοψήφισμα για ένωση ή μη με την Ελλάδα, πέντε χρόνια μετά την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη τον Μάη του 1919.
Ο πληθυσμός τότε της Σμύρνης ήταν περί τα 1,7εκ άνθρωποι. Απ’αυτούς το 55-60% ήταν τουρκόφωνοι μουσουλμάνοι. Πρακτικά λοιπόν η συνθήκη των Σεβρών καλούσε την ελληνική αρχή να κάνει εθνοκάθαρση, διαφορετικά τα κουκιά δεν βγαίναν για προσάρτηση της Σμύρνης στην Ελλάδα. Και πραγματικά αυτό έγινε. Ήδη ακόμα και την ημέρα της απόβασης του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, έλαβαν χώρα τρομερές βαναυσότητες κατά των τουρκόφωνων μουσουλμάνων, πλιάτσικο σπιτιών και 300 με 400 άτομα δολοφονημένα.
Η πολιτική αυτή της ωμής βίας συνεχίστηκε καθώς ο ελληνικός στρατός καταλάμβανε χωριά, λεηλατώντας, εκτοπίζοντας και δολοφονώντας τους μουσουλμάνους κατοίκους. Το αποτέλεσμα ήταν το θέριεμα του τουρκικού εθνικισμού, που οδήγησε στην μικρασιατική καταστροφή.
Εκατομμύρια άνθρωποι ένθεν κακείθεν του Αιγαίου βίωσαν τη φρίκη του πολέμου και ξεριζώθηκαν βίαια και οριστικά. Οι “τουρκόσποροι” και οι “ελληνόσποροι” υπήρξαν “παράπλευρες” απώλειες του εθνικιστικού χαρτιού που έπαιξε η δύση. Ρητορικά, στη συνθήκη της Λωζάνης, η εθνοκάθαρση ονομάστηκε “ανταλλαγή πληθυσμών”.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
