Μπορεί να σταθεί η παγκοσμιοποίηση προς όφελος των πολλών χωρίς να υπάρχει πολιτική εκπροσώπηση σε αντίστοιχο επίπεδο;
Οι θιασώτες της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας ευαγγελίζονταν πρόοδο, ειρήνη και ευημερία για όλους. Μερικές δεκαετίες αργότερα γνωρίζουμε ακριβώς τι επέφερε: παγκόσμια κρίση, κοινωνικό dumping, πολέμους, άνοδο των πιο αντιδραστικών δυνάμεων, κλιματική αλλαγή, παντοδυναμία του οικονομικού πεδίου πάνω στο πολιτικό.
Σταδιακά η δημοκρατική βούληση ως ο υπέρτατος μηχανισμός λήψης αποφάσεων υποκαταστάθηκε από τις αγορές. Η ευημερία των πολιτών υποβαθμίστηκε σε παράγωγο της ευημερίας του κεφαλαίου, η οποία σύμφωνα με το δόγμα της παγκοσμιοποίησης προηγείται εκείνης των ανθρώπων. Η άγρα ανταγωνιστικότητας, μέσω συμπίεσης μισθών, απορρύθμισης εργασιακών, ιδιωτικοποιήσεων δημόσιας περιουσίας, αποσάθρωσης του κοινωνικού κράτους και ελαστικοποίησης των περιβαλλοντικών κανόνων, έγινε η παγκόσμια νόρμα που επιβάλλεται εν είδει θεόσταλτου νόμου, πέρα και πάνω από την δημοκρατική έκφραση.
Υπερεθνικοί οργανισμοί χωρίς πολιτική λογοδοσία, από το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον ΟΟΣΑ, μέχρι την ΕΚΤ, την Κομισιόν και το Eurogroup, καλιμπράρουν τις απανταχού οικονομίες στο δόγμα της παγκοσμιοποίησης, στο δόγμα της Μη Εναλλακτικής. Ή θα καταστείς ανταγωνιστικός για να σε προτιμήσουν οι επενδυτές, ή θα βρεθείς στο περιθώριο.
Ως ανθρωπότητα βιώνουμε μια τεράστια αντίφαση: από τη μια έχουμε την υψηλότερη παραγωγικότητα από την απαρχή της ιστορίας μας και από την άλλη η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων διαβιεί σε συνθήκες αβεβαιότητας αναφορικά με το ίδιο το ζην. Η πρόσβαση στα βασικά αγαθά της υγείας, της παιδείας, της στέγασης, της ενέργειας, του καθαρού νερού ακόμα και της τροφής καθίσταται όλο και πιο δύσκολη, με τα εν λόγω αγαθά να ιδιωτικοποιούνται/εμπορευματοποιούνται και να μετατρέπονται από δικαιώματα σε προνόμια για τους λίγους που έχουν να τα αγοράσουν.
Τι μπορούμε να κάνουμε
Η απάντηση είναι απλή στη σύλληψη και συνάμα δύσκολη στην εφαρμογή. Οφείλουμε να επαναφέρουμε το πολιτικό πεδίο στην κυρίαρχη θέση ώστε να είναι αυτό που ορίζει την οικονομία και όχι το αντίστροφο.
Πρέπει να αποκτήσουμε δημοκρατικό έλεγχο πάνω σε όλους τους υπερεθνικούς οργανισμούς που διαφεντεύουν τις ζωές μας, αλλάζοντας τη δομή και τους στόχους τους στη βάση της αρχής η οικονομία να λειτουργεί προς όφελος των ανθρώπων, όλων των ανθρώπων, και όχι της κερδοφορίας των λίγων.
Πρέπει να καταρτίσουμε μια πανανθρώπινη Χάρτα, ένα New Deal, που θα διασφαλίζει την πρόσβαση στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, θα άρει τις ανισότητες μεταξύ των χωρών, θα θέσει ένα κοινό πλαίσιο εργασιακών δικαιωμάτων και αξιοπρεπών αποδοχών ώστε να τερματιστεί το κοινωνικό dumping, θα προτάξει την προστασία του περιβάλλοντος και θα καλλιεργήσει την αλληλεγγύη και τη συνεργασία των λαών.
Ο αγώνας αυτός για να καρποφορήσει πρέπει να είναι πολυμέτωπος, να διεξάγεται ταυτόχρονα σε εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο, παίρνοντας αντίστοιχα τις κατάλληλες μορφές πάνω στα ίδια πανανθρώπινα πολιτικά προτάγματα.
Η Νέα Συμφωνία για την Ελλάδα του ΜέΡΑ25, η Νέα Συμφωνία για την Ευρώπη του DiEM25 και η παγκόσμια Νέα Συμφωνία της Προοδευτικής Διεθνούς αποτελούν ακριβώς την πολυεπίπεδη έκφραση αυτού του ίδιου αγώνα σε εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο. Είναι καιρός οι προοδευτικοί άνθρωποι να ενωθούμε και δημιουργήσουμε έναν καινούριο δρόμο κόντρα στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και στην αντιδραστική εθνική αναδίπλωση, τις δύο όψεις εξυπηρέτησης του ίδιου ολιγαρχικού συστήματος.
Έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας, προχωράμε!
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
