Δεν είναι επέτειος, δε θυμόμαστε κάτι. Δε θυμόμαστε όχι γιατί δεν το ξεχνάμε ή δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ, αλλά γιατί το ζούμε ακόμα. Γιατί αυτό που οι περισσότεροι νιώσανε αυτοστιγμεί εκείνο το δραματικό βράδυ του 2008, είναι ότι η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αστυνομικό Κορκονέα, δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός που συνέβη σε ιστορικό κενό.

Τρία πράγματα πιστοποιούν αυτή τη διαπίστωση:

Το πρώτο και πιο εμφανές ήταν η χρονική αμεσότητα όσο και η ένταση της εξέγερσης που ακολούθησε.

Το δεύτερο ήταν η χρονική αμεσότητα όσο και η ένταση της προσπάθειας απαξίωσης της εξέγερσης από τις ίδιες πένες που πολύ λίγο αργότερα επάνδρωσαν τις επάλξεις της «Τρόικας εσωτερικού».

Και το τρίτο, συνάρτηση των προηγούμενων δύο, είναι ότι όλα τα συστατικά που αργότερα συνδέθηκαν με την Κρίση, που εκείνη τη χρονική στιγμή είχε ήδη ξεσπάσει στις Η.Π.Α. αλλά ακόμα δεν είχε απειλήσει άμεσα τις ακτές της Ε.Ε., ήταν ήδη εκεί:

Οι τοίχοι των Αθηνών ήταν γεμάτοι συνθήματα ανησυχίας για τη «γενιά των 700 ευρώ» (πόσο ειρωνικό που αυτό το απλησίαστο για πολλούς σήμερα ποσό φάνταζε σαν η έσχατη κινδυνολογική δυστοπία ).

Στο τιμόνι της χώρας ήταν μια κυβέρνηση που ακύρωσε την αποστολή της: εκλέχτηκε με σημαία τον πόλεμο κατά της διαπλοκής και βούλιαζε σε μια κινούμενη άμμο σκανδάλων.

Και τέλος, με εναρκτήριο λάκτισμα την κοινή επιστολή τριών «ανησυχούντων διανοούμενων» (Δοξιάδης, Μάρκαρης,  Θεοδωρόπουλος ) πρωτοσυστήθηκε αυτό που αργότερα ονομάστηκε «Ακραίο Κέντρο»: η μετατροπή του περίφημου «Μεσαίου Χώρου» σε μουτζαχεντίν απαξίωσης κάθε δίκαιης λαϊκής διαμαρτυρίας ως αδικαιολόγητης, υστερικής αντίδρασης κάποιων κακομαθημένων λαϊκιστών που δεν έχουν περάσει Διαφωτισμό.

Δέκα χρόνια αργότερα, όλα αυτά τα τρομερά Τέκνα του Δεκέμβρη έχουν μεγαλώσει με στεροειδή.

Tα 700 ευρώ έγιναν 300 για τους τυχερούς, ανεργία για τους υπόλοιπους.

Η εξέγερση των Εξαρχείων έγινε Σύνταγμα, Puerta del Sol, Κίτρινα Γιλέκα.

«Όλες οι κοινωνικές δυνάμεις» που εκφράζονταν απ’ την παραπληροφόρηση του Mega, σήμερα παραπληροφορούν από ακόμα πιο απενοχοποιημένους διαύλους.

Ο «μεμονωμένος Κορκονέας» έγινε «αυτή είναι η πρακτική και σ’ όποιον αρέσει».

Και ο Αλέξανδρος έγινε Ζακ.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.