Ο ΟΑΕΠ ιδρύθηκε το 1988 για να ασφαλίζει, έναντι εμπορικών και πολιτικών κινδύνων μη πληρωμής, τις εξαγωγικές πιστώσεις που παρέχουν οι Έλληνες εξαγωγείς σε πελάτες του εξωτερικού για την πώληση προϊόντων, υπηρεσιών, ή ακόμα κατασκευής τεχνικών έργων. Λειτουργεί δηλαδή ως δημόσιος ασφαλιστικός φορέας των ελλήνων εξαγωγέων και ως τριτεγγυητής για να εξομαλύνει την εμπορική δραστηριότητα.
Το βασικό θέμα του παρόντος νομοσχεδίου είναι η μετατροπή του ΟΑΕΠ από Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου σε Ανώνυμη Εταιρεία, τουτέστιν, αν και θεωρητικά υπό δημόσια ιδιοκτησία, θα υπόκειται στους κανόνες της ιδιωτικής οικονομίας, οι προσλήψεις θα γίνονται όπως σε μια οποιαδήποτε ιδιωτική επιχείρηση, όπως αναφέρει ρητά το άρθρο 12, ενώ θα συνάπτει ομοίως και συμβάσεις, με όρους ιδιωτικής επιχείρησης, καθώς διαφορετικά, όπως αναφέρει η αιτιολογική έκθεση: «…τυχόν περιορισμοί που ισχύουν για τις δημόσιες επιχειρήσεις, π.χ. σε θέματα δημοσίων συμβάσεων και στελέχωσης, θα περιόριζαν τους βαθμούς ελευθερίας και έγκαιρης ανταπόκρισης της εταιρείας στις απαιτήσεις της αγοράς». Άλλωστε παρόμοια είναι και η αιτιολόγηση για μετατροπή του Οργανισμού σε Α.Ε.: Επειδή οι Α.Ε. λειτουργούν καλύτερα απ ότι οτιδήποτε δημόσιο, αυτό επαναλαμβάνεται ουσιαστικά στην αιτιολογική ξανά και ξανά, σαν ιδεοληπτική ευχή παρά σαν αιτιολόγηση.
Ας περάσουμε τώρα σε αυτό που θεωρούμε ότι είναι το πραγματικό επίδικο του νομοσχεδίου: η μοιρασιά του εγγυοδοτικού κεφαλαίου ύψους 1,5δισ. ευρώ που κατέχει αυτή τη στιγμή ο ΟΑΕΠ στους γνωστούς ολιγάρχες.
Τώρα, με το τρέχον θεσμικό – ακόμα – πλαίσιο, «οι υποχρεώσεις του Ο.Α.Ε.Π από εγγυήσεις, ασφαλίσεις και αντασφαλίσεις “μη εμπορεύσιμων κινδύνων” (non-marketable risks), όπως εκάστοτε αυτοί ορίζονται από τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, έχουν αυτοδικαίως την Εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου μέχρι το όριο που καθορίζεται κάθε φορά με προεδρικό διάταγμα, που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών». Με άλλα λόγια, τώρα όλες οι υποχρεώσεις του ΟΑΕΠ έχουν αυτοδικαίως την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, μέσω του 1,5δισ. ευρώ εγγυοδοτικού κεφαλαίου του Οργανισμού. Από τη στιγμή όμως που αυτό εδώ το ανοσιούργημα καταστεί νόμος του κράτους, παύει η αυτοδίκαιη εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, παύει δλδ η οριζόντια, ισότιμη πρόσβαση των ελλήνων εξαγωγέων στο εγγυοδοτικό κεφάλαιο του ΟΑΕΠ, πλέον είναι ο Υπουργός που θα αποφασίζει ποιοι, πώς και γιατί θα λαμβάνουν εγγύηση του ελληνικού δημοσίου.
Συγκεκριμένα αναφέρεται στο άρθρο 11:
«Οι υποχρεώσεις της Εταιρείας από κάθε είδους εγγυήσεις, ασφαλίσεις, αντασφαλίσεις «μη εμπορεύσιμων κινδύνων» (non-marketable risks), όπως εκάστοτε αυτοί ορίζονται από τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που παρέχονται σύμφωνα με τις παρ. 1, 2, 3 και 4 του άρθρου 4, έχουν την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου εφόσον έχει εκδοθεί απόφαση του Υπουργού Οικονομικών που καθορίζει το όριο και τους όρους της εγγυοδοσίας».
Μόνο οι εκλεκτοί δηλαδή της εκάστοτε κυβέρνησης – κι αν μιλάμε για τις κυβερνήσεις των τελευταίων όσων χρόνων, όπου εκλεκτοί βάλτε ολιγάρχες – θα ασκούν εξαγωγική οικονομική δραστηριότητα με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Για τους υπόλοιπους, λουκέτο. Αυτό νομοθετείτε σήμερα, ένα ακόμα δώρο στην Ολιγαρχία αξίας 1,5 δισ. ευρώ!.
Η μορφή της Α.Ε. που δίνετε στον ΟΑΕΠ και το άνοιγμα της βεντάλιας των δήθεν χρηματοδοτικών του εργαλείων, διευκολύνει αυτήν ακριβώς την υφαρπαγή, τον αποκλεισμό και το επιλεκτικό καναλιζάρισμα των κρατικών εγγυήσεων στους εκλεκτούς σας, από ανεύθυνες διοικήσεις και προσωπικό, που «θα λειτουργεί με συνθήκες αγοράς».
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
