Γιάνης Βαρουφάκης από τα Λιπάσματα Δραπετσώνας: «Το ΜέΡΑ25 είναι στα χέρια σας» [Κεντρική Ομιλία]

Η ομιλία του Γραμματέα του ΜέΡΑ25, Γιάνη Βαρουφάκη, στο 1ο Διαβουλευτικό Συνέδριο του ΜέΡΑ25 στα Λιπάσματα Δραπετσώνας – 04/06/2021

Καλησπέρα Σύνεδροι, Συνοδοιπόροι, καλεσμένοι φίλοι και πολιτικοί αντίπαλοι.

Καλησπέρα Δήμαρχε Βρεττάκο, αγαπητέ Χρήστο, που τόσο φιλόξενα μας υποδέχθηκες στα Λιπάσματα – εδώ, δίπλα στα ερείπια της βιομηχανικής επανάστασης του 50 που σήμερα η ολιγαρχία βλέπει ως χώρο φτηνής επεξεργασίας τοξικών απόβλητων, αλλά που εσείς, Δήμος και κάτοικοι, αναδείξατε σε μικρό παράδεισο. Είναι να μην νιώθουμε σαν στο σπίτι μας εμείς του ΜέΡΑ25 σε τούτο το χώρο όπου συρρεύσαμε για να συζητήσουμε τις θέσεις μας, να διαφωνήσουμε, να συν-αποφασίσουμε, να μάθουμε να κάνουμε πράγματα μαζί – πράγματα που πρέπει να γίνουν σε τούτο τον τόπο.

Καλησπέρα Τζώρτζια. Σε ευχαριστώ και προσωπικά που είσαι εδώ απόψε και, έτσι, κάνεις ακόμα πιο έντονη την έτσι-κι-αλλιώς έντονη παρουσία του Μανόλη ανάμεσά μας. Μέσα σ’ όλα που από κοινού χρωστάμε στον Γλέζο, του χρωστώ ένα προσωπικό χρέος. Ήταν 20^η Φεβρουαρίου του 2015. Μόλις είχα βγει από το Eurogroup, κατάκοπος αλλά ικανοποιημένος που είχα εξασφαλίσει ένα 4μηνο για να προετοιμάσουμε την ρήξη – ένα 4μηνο απαραίτητο για το παράλληλο σύστημα πληρωμών και, ναι, αν χρειαζόταν, την δραχμή. Τότε έμαθα ότι ο Γλέζος, ζήτησε συγγνώμη από τον κόσμο μας που είχε στηρίξει την κυβέρνησή μας. Ο οικουμενικός, ο διαχρονικός παρτιζάνος διέκρινε εκείνο που δεν είχα δει! Είχε δει ότι το 4μηνο που νόμιζα ότι θα χρησιμοποιούσαμε για να προετοιμάσουμε την ρήξη, ώστε να μην χρειαστεί καν να την κάνουμε, η ηγεσία μας το ήθελε για να προετοιμάσει, πίσω από την πλάτη σας, πίσω από την πλάτη μου, την συνθηκολόγηση. Εμείς κοιτάζαμε στα μάτια την τρόικα και της παίρναμε τα μέτρα. Η ηγεσία όμως κοίταζαν εμάς όλους ως το εμπόδιο στα σχέδιά τους. Ο Μανόλης, μαζί με τον Μίκηπρέπει να πω, το είχαν δει.

Καλησπέρα κ. Πρέσβη, καλησπέρα φίλε Μαρουάν. Στα λόγια της Σοφίας, στα λόγια του RogerWaters,θα προσθέσω λίγα λόγια κι εγώ, λόγια δανεικά:

Μὲ τὰ ροῦχα αἱματωμένα
ξέρω ὅτι ἔβγαινες κρυφὰ
νὰ γυρεύῃς εἰς τὰ ξένα
ἄλλα χέρια δυνατά.

Ἄλλός σοῦ ἔκλαψε εἰς τὰ στήθια,
ἀλλ’ ἀνάσασι καμμιά·
ἄλλος σου ἔταξε βοήθεια
καὶ σὲ γέλασε φρικτά.

Ἄλλοι, ὀϊμέ, στὴ συμφορά σου
ὀποῦ ἐχαίροντο πολύ,
«σύρε νὰ ‘βρῃς τὰ παιδιά σου,
σύρε», ἔλεγαν οἱ σκληροί.

Σαν να αναφερόταν στον λαό σου, στους Παλαιστίνιους, ο Διονύσιος Σολωμός Μαρουάν. Εμείς οι έλληνες, ξέρουμε καλά τι σημαίνει κατοχή και εθνοκάθαρση. ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ θα ανεχόμαστε κυβερνήτες που εναγκαλίζονται με τους διάφορους Νετανιάχου, γελώντας φρικτά τα θύματα του αποικιακού εποικισμού και κάνοντας τα στραβά μάτια στο κράτος-απαρτχάιντ που στήνει το Ισραήλ;

Μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε ηθικές εκπτώσεις, να πούμε κι εμείς στην Παλαιστίνια μάνα «σύρε νὰ ‘βρῃς τὰ παιδιά σου», να δώσουμε λευκή επιταγή στην Exxon–Mobil και στους εμπόρους οπλικών συστημάτων, γιατί – έτσι μας λένε – θωρακίζουμε την χώρα εξ Ανατολών. Σοβαρά; Ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Όπως πριν 200 χρόνια η πραγματική δύναμη δεν ήρθε από την συμπόρευση με την Ιερά Συμμαχία, αλλά από τον αγώνα τον σκληρό που ενέπνευσε τους Ανυπάκουους Φιλέλληνες διεθνώς, έτσι και σήμερα εγκαταλείποντας τους Παλαιστίνιους εγκαταλείπουμε την Ελλάδα, εγκαταλείπουμε τον Σολωμό, εγκαταλείπουμε την πραγματικότητα ότι τα πραγματικά ερείσματατα φέρνει η συμπόρευση με το Δίκιο.

Για να μην υπάρξει αμφιβολία, όταν ένας Εβραίος, όταν μία Εβραίανιώσει την παραμικρή απειλή επειδή είναι Εβραίος, επειδή είναι Εβραία, είμαι έτοιμος να φορέσω – εδώ στην καρδιά μου – το Άστρο του Δαυίδ ως δείγμα αλληλεγγύης, συστράτευσης και συμπόρευσης με κάθε συνάνθρωπό μας που αντιμετωπίζει τον αντισημιτισμό. Όμως, για τον ίδιο λόγο που μπροστά στο δηλητηριώδες πέπλο του αντισημιτισμού δηλώνω Εβραίος, δηλώνω Παλαιστίνιος μπροστά στο σιδηρόφρακτο κράτος του Απαρτχάιντ που στήνει το Ισραήλ στην Ιστορική Παλαιστίνη.

Από αυτό το βήμα, ανακοινώνω ότι θα καταθέσω προς συζήτηση και ψήφιση από το 1^ο Διαβουλευτικό Συνέδριο πρόταση πολιτικής που θα καταστήσει το ΜέΡΑ25 το πρώτο ευρωπαϊκό κοινοβουλευτικό κόμμα το οποίο ζητά από την ΕΕ,αφ’ ενός, άμεση αναγνώριση του Κράτους της Παλαιστίνης και, αφ’ ετέρου, κυρώσεις, ακύρωση όλων των αμυντικών συμφωνιών, απόλυτο εμπάργκο όπλων και επιλεκτικό εμπορικό εμπάργκο του κράτους του Ισραήλ έως ότου αναγνωριστούν ίσα δικαιώματα στους Παλαιστίνιους που ζουν στο Ισραήλ, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και την Δυτική Όχθη – κάτι που απαιτεί βέβαια την κατάργηση του κράτους του Απαρτχάιντ και την πλήρη άρση του αποκλεισμού της Γάζα.

Μας ρωτούν: Εσείς του ΜέΡΑ25 τελικά τί είστε; Ευρωπαϊστές ή Διεθνιστές; Διεθνιστές ή Πατριώτες; Τους απαντάμε: Είμαστε Ευρωπαϊστές επειδή είμαστε Διεθνιστές. Κι ως Διεθνιστές είμαστε αθεράπευτοι Πατριώτες. Και μην τολμήσει να πει κάποιος ότι πρόκειται για αντίφαση.

Όχι όταν μόλις τιμήσαμε την μνήμη του μεγαλύτερου διεθνιστή και συνάμα του μεγαλύτερου πατριώτη, του Μανόλη Γλέζου.

Όχι όταν γαλουχηθήκαμε μ’ έναν Θούριο που μας παρότρυνε:

Βουλγάροι, κι΄ Ἀρβανῆτες, Ἀρμένοι καὶ Ρωμιοί,
Ἀράπιδες, καὶ ἄσπροι, μὲ μία κοινὴ ὁρμή.
Γιὰ τὴν ἐλευθερίαν, νὰ ζώσωμεν σπαθί…

Όχι όταν συμπάσχουμε με τον δικό μας άνθρωπο τον JulianAssangeπου σαπίζει για εμάς στο Βρετανικό Γκουαντάναμο επειδή τόλμησε να δείξει σε γερμανούς, αμερικανούς, βρετανούς, ινδούς κι έλληνες τα εγκλήματα που κάνουν στο όνομά μας και πίσω από την πλάτη μας εκείνοι από τους οποίους οι κύριοι Μητσοτάκης και Τσίπρας μάταια ζητιανεύουν ψίχουλα ερεισμάτων.

Για εμάς ο διεθνισμός, πέραν από την καλύτερη άμυνα, την ασφαλέστερη πηγή ερεισμάτων για την μικρή και ταλαιπωρημένη χώρα μας, είναι και τρόπος να χαιρόμαστε τη ζωή. Πριν πολλές δεκαετίες, ο σπουδαίος Ινδός ποιητής Ραμπιντράναθ Ταγκόρε, Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1913, έγραψε:

«Ό,τι κατανοούμε και χαιρόμαστε στα κατασκευάσματα άλλων ανθρώπων γίνεται κτήμα μας, απ΄ όπου και να προέρχεται. Περηφανεύομαι ως άνθρωπος όταν καταφέρνω να θεωρήσω τους ποιητές και καλλιτέχνες άλλων χωρών ως δικούς μου. Επιτρέψτε μου να νιώσω άσπιλη χαρά που όλα τα επιτεύγματα των ανθρώπων είναι δικά μου.»

Έτσι κι εμείς στο ΜέΡΑ25, στο DiEM25, στην Προοδευτική Διεθνή: Πονάμε με κάθε ανθρώπινο πόνο, νιώθουμε κτήμα μας κάθε ανθρώπινο επίτευγμα, πληγωνόμαστε από κάθε αδικία, και – έτσι – μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι για τα επιτεύγματα της πατρίδας μας ως οικουμενικά επιτεύγματα και τις ανάγκες της ως οικουμενικές ανάγκες.

Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία ΕΔΩ.