Το πολιτικό σκηνικό που ξημέρωσε μετά την 21η Μαΐου, ήταν απογοητευτικό για την Αριστερά, αλλά και την κοινωνία συνολικά. Η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο δεν κατέγραψε κάποια φθορά, αλλά ενισχύθηκε και σε ποσοστό και σε απόλυτο αριθμό ψήφων. Μάλιστα κατάφερε να είναι το μόνο κόμμα τα τελευταία είκοσι χρόνια που μετά από κυβερνητική θητεία αυξάνει τα ποσοστά του, ενώ η διαφορά της από το δεύτερο κόμμα (πάνω από διπλό ποσοστό) είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει από το 1974. Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό όμως, δεν υπήρξε μόνο εκλογική επιτυχία της Νέας Δημοκρατίας, υπήρξε κυρίως σοβαρή ήττα των δυνάμεων της Αριστεράς.

Θα έλεγε κανείς ότι μετά από τόσα μεγάλα κινηματικά γεγονότα το προηγούμενο διάστημα, η Αριστερά θα πετύχαινε μια εκλογική αύξηση των ποσοστών της. Έρευνες έδειξαν κατά την περίοδο των κινητοποιήσεων για το έγκλημα στα Τέμπη, πως η συμμετοχή σε αυτές τις διαδηλώσεις έφτασε αντίστοιχους ή και μεγαλύτερους αριθμούς από αυτές του 2010-2013, την περίοδο των σκληρών μνημονίων. Η εύκολη απάντηση σε αυτό, είναι πως υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ο κόσμος ο οποίος συμμετείχε στις τελευταίες μαζικές διαδηλώσεις να απείχε από τις κάλπες. Όμως, επειδή στην Αριστερά, γνωρίζουμε πως οι εκλογές δεν είναι ούτε σκοπός ούτε και στόχος, είναι όμως αποτύπωση και στιγμιότυπο μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, ή ενός προηγούμενου διαστήματος, και είναι υποτιμητικό για μια Αριστερά που πέτυχε νίκες τους προηγούμενους μήνες, το εκλογικό αποτέλεσμα να την περιέχει στην αύξηση των 2 μονάδων του Κομμουνιστικού Κόμματος, ή στο +0,2% της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Λίγες ημέρες πριν τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιουνίου, ο κίνδυνος για την κοινωνία και την Αριστερά, είναι στη νέα Βουλή να βρεθούν -τουλάχιστον- 2 μικρά ακροδεξιά κόμματα, η “Ούτε Αριστερά, ούτε Δεξιά” Ζωή Κωνσταντοπούλου, μια Κυβέρνηση που δεν θα έχει κανέναν λόγο να δείξει συγκράτηση όσον αφορά τα κοινωνικά γεγονότα, και μια αξιωματική αντιπολίτευση σε αποδρομή.

Είναι γνωστό πως ποτέ η Αριστερά δεν είχε ως αυτοσκοπό την εκλογική καταγραφή, όμως το προηγούμενο διάστημα πρέπει να παραδεχτούμε πως η μοναδική κοινοβουλευτική δύναμη -με τις αδυναμίες της, τα λάθη και τα σωστά της- που επικοινώνησε με τα κοινωνικά κινήματα, τους φοιτητικούς και νεολαιίστικους αγώνες, τις φεμινιστικές και περιβαλλοντικές διεκδικήσεις, ήταν το ΜέΡΑ25. Θυμηθείτε τη χρονική στιγμή της δολοφονίας του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη, όταν την ίδια ώρα στο Κοινοβούλιο, η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έφερνε προς ψήφιση την εφάπαξ ενίσχυση με 600€ στους αστυνομικούς (που λίγες ημέρες πριν σκότωσαν τον 16χρονο), και στους λιμενικούς (που είναι γνωστή η δράση τους στο Αιγαίο). Εκείνες τις ώρες, η μόνη πολιτική δύναμη που καταψήφισε ήταν το ΜέΡΑ25, ούτε το ΚΚΕ (που αργότερα ζητούσε συγγνώμη, και έπαιρνε πίσω την ψήφο του), ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αν ενδιαφερόμαστε να αποτυπώνεται, και κοινοβουλευτικά, μια διαφορετική πολιτική φωνή και κατεύθυνση από την κυρίαρχη και να σπάμε τη μονοφωνία των συστημικών κομμάτων, πρέπει να παραδεχτούμε ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος στην επόμενη Βουλή, να μην υπάρχει κανένας και καμιά βουλευτής ή βουλεύτρια που θα επηρεάζεται από τους κοινωνικούς αγώνες και θα τους φέρνει στο Κοινοβούλιο, πλην του ΚΚΕ που το κάνει όμως με τους δικούς του όρους και τις δικές του “ιδιαιτερότητες”.

Το επόμενο διάστημα προβλέπεται δυσοίωνο. Η Νέα Δημοκρατία από την προηγούμενη φορά έχει κάνει βασικό σύνθημά της την ασφάλεια, και την περιγράφει μέσα από τις επαναπροωθήσεις, μέσα από τον φράχτη στον Έβρο, μέσα από την περαιτέρω καταστολή, μέσα από τις προσλήψεις αστυνομικών. Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό, με το σύμφωνο σταθερότητας να μπαίνει ξανά σε εφαρμογή από του χρόνου, κινδυνεύουμε να δούμε ακραίες πολιτικές λιτότητας, και μια Κυβέρνηση που δε θα “αναγκάζεται” να τις εφαρμόσει, αλλά θα τις πιστεύει.

Πιστεύουμε ότι υπάρχει σοβαρή ανάγκη να καταγραφεί η αύξηση των ποσοστών της “δικιά μας” ριζοσπαστικής αριστεράς και των κινημάτων. Γιατί υπάρχουν σοβαροί κοινωνικοί λόγοι, στην επόμενη Βουλή να υπάρχει αριστερή, οικολογική, πλουραλιστική, κινηματική αντιπολίτευση.

Ψήφος στο ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη σημαίνει:

1. Υπεράσπιση του κράτους πρόνοιας, του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του Εθνικού Συστήματος Υγείας και ενίσχυσής του.

2. Υπεράσπιση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της Παιδείας, των Πανεπιστημίων και των σχολείων. Κατάργηση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας και των νόμων Κεραμέως.

3. Αναστολή όλων πλειστηριασμών και προστασία της πρώτης κατοικίας. Δημιουργία οργανισμού κοινωνικής κατοικίας. Σεβασμός στο δικαίωμα της Στέγης.

4. Υπεράσπιση της φύσης και του περιβάλλοντος. Στήριξη των οικολογικών και πράσινων κινημάτων. Καμία εξόρυξη υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, καμία ανεμογεννήτρια στα βουνά.

5. Στήριξη των φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙ δικαιωμάτων. Κατοχύρωση του νομικού όρου της γυναικοκτονίας, του πολιτικού γάμου ομόφυλων ζευγαριών και της τεκνοθεσίας.

6. Σεβασμός στη μισθωτή και ευάλωτη εργασία. Στήριξη των εργαζομένων, του πρεκαριάτου, και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

7. Όχι στους εξοπλισμούς και τις αμυντικές δαπάνες. Διεθνιστική αλληλεγγύη με τους λαούς της Μεσογείου και των Βαλκανίων.

8. Φρένο στις επαναπροωθήσεις και τις δολοφονίες προσφύγων στο Αιγαίο, γκρέμισμα του φράχτη στον Έβρο. Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες/μετανάστες και ανθρώπινη διαχείριση του προσφυγικού.

9. Σύγκρουση με την εγχώρια και διεθνή ολιγαρχία και τα συμφέροντα. Ανάχωμα στην κατάλυση της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.

10. Αγώνας για τα δημοκρατικά δικαιώματα, τις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα των κρατουμένων.

Η στάση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των Κινημάτων στις επερχόμενες εκλογές είναι κομβική για το επόμενο διάστημα και τις μάχες που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε. Για αυτά που θα έρθουν, και για όλα όσα πρέπει να υπερασπιστούμε απαιτείται μια δημοκρατική, μαζική, ενωτική, ριζοσπαστική, πλουραλιστική αριστερά που θα παλεύει και θα διεκδικεί για τους πολλούς και τους αδύναμους, που θα αποδεικνύει στο πεδίο της δράσης πως σέβεται τις μεταξύ της αριστεράς διαφωνίες, όμως θα εστιάζει στις πολιτικές συμφωνίες.

Δεν λέμε κατ’ ανάγκη πως το ΜέΡΑ25 θα είναι ο χώρος της ανασύνθεσης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, όμως με σιγουριά λέμε πως το πείραμα του ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη, είναι η ενότητα στην πράξη, ανθρώπων και οργανώσεων που προέρχονται από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, με διαφορετικές ιδεολογικές αναφορές, που δημιουργεί προσδοκίες για το μετά και το μέλλον της αριστεράς “μας”.

Αυτή η εμπειρία, μετά τις εκλογές, θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να χτίσουμε πάνω της ή πλάι της, μια νέα μεγάλη Αριστερά. Με ανοιχτό προσκλητήριο διαλόγου στις δυνάμεις της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, σε συντρόφους και συντρόφισσες που παρεμβαίνουν στα κοινωνικά κινήματα και τους μαζικούς χώρους, με μια ιδεολογική βεντάλια που θα πιάνει από την κοινωνική αναρχία μέχρι τις παρυφές του κόσμου που έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ ή και που έχει παραμείνει ακόμα εγκλωβισμένος σε αυτόν, αλλά και κόσμο που βρίσκεται στον “καναπέ” του.

Είναι καθήκον και ευθύνη μας να αναλάβουμε την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση ενός νέου χώρου διαλόγου, ενός νέου δημόσιου χώρου για την Αριστερά, τα Κινήματα, την Οικολογία και τον Φεμινισμό.

Πριν όμως απ’ όλα αυτά, είναι ζωτικό στην επόμενη Βουλή να υπάρχει το ΜέΡΑ25. Δεν είναι το ίδιο μια συζήτηση για την Αριστερά με το ΜέΡΑ25 στη Βουλή, και μια συζήτηση για την Αριστερά, χωρίς ανθρώπους της Αριστεράς στη Βουλή.

Μιχάλης Κριθαρίδης, Υποψήφιος Βουλευτής Επικρατείας του ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για τη Ρήξη

Θωμάς Αχταρίδης, Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΜέΡΑ25

Πηγή: thepressproject.gr

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.