Υπάρχει μια βασική διαφορά στην επέτειο του Πολυτεχνείου (όπως και σε αυτή της Πρωτομαγιάς) σε σχέση με τις άλλες επετείους που γιορτάζουμε στη χώρα. Πρόκειται για επετείους μνήμης αγώνων, στους οποίους δεν εμφωλεύει το εθνικό ή το θρησκευτικό αίσθημα αλλά το ταξικό. Μιλάμε για αγώνες, που, σε αντίθεση με τα χαριτωμένα παραμύθια εθνικού μεγαλείου με τα οποία το αστικό κράτος έντυσε -σημαντικές κατά τα άλλα- επετείους, το κεντρικό στοιχείο των επετείων αυτών εχει διάσπαρτα σημάδια ταξικής βίας. Είναι γεμάτο από κραυγές βασανισμών στα μπουντρούμια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, έχει δολοφονημένους από το κράτος αγωνιστές, εχει «φακελώματα», έχει τέλος, πολύ αίμα λαϊκών αγωνιστών χυμένο απο τα χέρια συμπατριωτών τους.

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί καρφί στο μάτι της αστικής εξουσίας γιατί φωτοβολεί σαν φωτεινή επιγραφή τη μεγάλη αλήθεια ότι σε ενίοτε δεν είμαστε όλοι οι έλληνες μαζί. Όπως ακριβώς και τώρα όπου υπάρχει ένα μέρος του ελληνικού πληθυσμού που παρασιτικά επωφελείται από την εμβάθυνση της χρεοδουλοπαροικίας, έτσι και τότε η αστική εξουσία και οι ακόλουθοι της συμμετείχαν ενεργά στην βίαιη και βάρβαρη αντιμετώπιση ενάντια στους ταξικούς τους αντιπάλους.

Υπάρχει για να μας θυμίζει για ποιους αγωνιζόμαστε, για την εργολαβική καθαρίστρια που μετακινείται με το λεωφορείο των πεντέμισι το πρωί, τον εργάτη που δεν τολμά να αναλογιστεί πως θα βγάλει τον μήνα, τους δικούς μας αλλά και ξένους μετανάστες που προσπαθούν να επιβιώσουν μακριά απ’ τους τόπους τους, τους ανθρώπους που ζουν με τον φόβο της βίας, της εκμετάλλευσης και του αποκλεισμού, όλους αυτούς δηλαδή τους οποίους υφίστανται ταξική βία.

Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μας υπενθυμίζει πως οι αγώνες και οι θυσίες των νέων, δεν πάνε ποτέ χαμένοι. Το σύνθημα για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία και “Έξω οι ΗΠΑ, έξω το ΝΑΤΟ” παραμένει επίκαιρο και διαχρονικό, συμβολίζοντας τα οράματα και τις αξίες για μια άλλη κοινωνία με Δημοκρατία, Αλληλεγγύη και Δικαιοσύνη.