Το είδαμε στην Κρίση της Ευρωζώνης. Το είδαμε και στην εμβολιαστική πολιτική για τον Κορωνοϊό. Το είδαμε και χθες, στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο για τα ενεργειακά. Ήταν όλα τόσο γνώριμα, τόσο προβλέψιμα, τόσο αποκαρδιωτικά:

• H E.E. σε ένα θέμα ζωτικής σημασίας έκανε για μια ακόμα φορά «πολύ λίγα, πολύ αργά», κλωτσώντας ένα πρόβλημα στο μέλλον ελπίζοντας ότι θα λυθεί από μόνο του, αφήνοντας στο ενδιάμεσο τους πολίτες να υφίστανται τις συνέπειες στις ζωές τους.
• Ο προσωπάρχης της «Μητσοτάκης Α.Ε.» για ακόμα μια φορά δεν τόλμησε να κακοκαρδίσει τα εγχώρια συμφέροντα που τον στηρίζουν, ούτε να ορθώσει εθνική φωνή στο ευρωπαϊκή Σύνοδο.
• Και φυσικά, η επικοινωνιακή τακτική του προσωπάρχη της «Μητσοτάκης Α.Ε.» ήταν να κάνει το μαύρο άσπρο: να παρουσιάσει την ανυπαρξία του σαν επιτυχία, την διαιώνιση της προστασίας των κερδών των ολιγαρχών σαν «αποφασιστικότητα να συγκρατήσουμε τις τιμές»

Α, και το «ανήκομεν εις τη Δύση», κωδική ονομασία για τις ΗΠΑ, μόλις έγινε οικονομικά εξαιρετικά προσοδοφόρο-για τις ΗΠΑ.

Y.Γ. Αποδείχθηκε για ακόμα μια φορά, ότι όταν μια χώρα υπερασπίζεται σθεναρά το καλό των πολιτών της, όπως έκαναν η Ισπανία κι η Πορτογαλία, όχι μόνο δεν «κινδυνεύει τη θέση της στην Ευρώπη», αλλά οι υπάκουοι Μητσοτάκηδες αυτού του κόσμου υποχρεώνονται να το παρουσιάσουν αυτό σαν «μικρές εντάσεις, που κάποιες φορές δραματοποιούνται από τα ΜΜΕ».